Odama gecenin bir yarısı hayalinle birlikte şarap kokusu geldi. Şarap kokulu Sevgilim…. Böyle mi geliyordun artık odama?
Bu kadar mı Yasak, bu kadar mı Uzaktık artık?

Sen gittiğinden beri donuyorum geceleri, hep kalın giyiniyorum üzerimi. Tenimi saran sıcaklığın olmadan hiçbir elbise ısıtmıyor beni. Biliyorum hep üşüyeceğim.

Sana yanarken,
Kendime donacağım…

Sana gelirken, Kendime gittiğim gibi…
Sende çoğalırken, kendime azalıp, yok olduğum gibi…

Varlığım yalnız Sen de var olurken, ben aslında hep bendeyken, kimsenin fark edemeyeceği kadar, kimsenin tanıyamayacağı kadar Yok’um.. Seninle Var olan Varlığımı, Sensiz neryee sığdırayım?

Zamanın hangi Vaktiydi?
Biz Seninle hep Var’dık !...

Şimdi gecenin bu vaktinde, tam da karanlığın kör eden; gözlerinde, Kulakları sağır eden; Sessizliğinde, bir başıma, kendim bile yokken nasıl gidiyorsun?
En çok sessizlikten korkarım ben…
Bu karanlık sağır ediyor; kulaklarımı,
Bu sessizlik kör ediyor; gözlerimi …

Bu gece gelmeliydin! Sen en çok geceleri gelirdin bana.. Karanlığa dayanamaz, birbiriizde aydınlanırdık !

Şarap dökülüyor üzerime, ben kanıyorum… Bir damla kan tutuyor beni… Sonra bir hayal oluyorum.. Kırmızı bir elbise giyip tam da gecenin karanlığından kaçar gibi Sana geliyorum… Hayali bile gerçek olamayacak kadar uzakken artık, gerçeğini istemek en büyük nankörlük olurdu…
Ben hep gecelerden arttım sana, rengim hep kırmızı sarap renginde. Gözlerim hep ifadesiz, hep manasız, hep dolu dolu yalnızca; Sana… Kan kırmızı doldurdum gözlerime, Sen iç diye…

Ben ağlarım kırmızı olur her yer..
Ben ağlarım şarap kokar dünyamız…

Seni beklediğim simsiyah gecelerden, beklemediğim bir anda sabah olacak yine. Birkaç gece’m, gün’üm seninle geçti ya, şimdi o zamansız doğan günleri bile günden saymıyorum…

Hiçbir şeyin artık tenimi ısıtamayacağı gibi, hiçbir güneş de doğmayacak günlerime. Biliyorum gelmeyeceksin… Ben hep karanlıkta kalacağım… Hayalini giydireceğim hep gözlerimde…
Ama Sen öyle bir gidersin ki; Hayalini bile alır da gidersin… Gecenin karanlığında çekip de…
Şimdi her şey bu kadar karanlıkken, gece’nin siyahıyla yarışırken, her şey bu kadar koyu, kopkoyu siyahken; Ben nasıl böyle Kırmızı kalırım?... Kırmızı kalsam bile nasıl görünebilirim bu karanlıkta? Sen Güneş gibi olup, doğmadan…

Ayna da bile görünmezken ben, kim fark eder rengimi?

Geceden kalma bir Kırmızı’yım,
Rengimi bilmeden…
Karanlığa aldırmadan !...