Alıp başını gitmek gelir bazen insanın içinden. Çok uzaklara, kaçabilecek olsa kendinden bile uzaklara.

Değişen bir şey olduğu da söylenemez. Akıldakilerdir kaçmak istenenler. Öyle yapışıp kalır ki düşünceler insana. Kimi zaman zehirlidir, kimi zamanda boş.

Kendime yenik düştüğüm vakitlerden birinde; gitmek istedim uzaklara. Gittim de. Adım attığım her yer aynıydı sanki. Her sokak, her ev, her çocuk, gökyüzü ve tüm insanlar hepsi aynı.


Aynı olan aklımdaki soru işaretleri ve karmaşaydı aslında. Çözmek istedikçe battığım, battıkça nefessiz kaldığım.

Kurtulmak kolay gibi görünse de, doktorumun söylemiş olduğu gibi. Her insan aynı güce sahip değildi, kimileri kolay çözerken tüm karmaşaları, kimileride içinden çıkamaz derdi. Ben içinden çıkamazlar kısmında yer alıyorum ne yazık ki.

Yer, şehir ya da hayat değil değiştirmem gereken. Yalnızca saplantı diye adlandırdığım tüm aklı meşgul eden aynı zaman da insanı harabeye çeviren ne varsa onlardan kurtulmak mesele.


Zararlı şeylerden kurtulmak elbette zor, bunlar aklın karmaşası olsa dahi…

Hayata yeni bir ışık gerek her zaman.

Ve ben ışığımı buldum artık. Karanlıklardan kurtulmalı insanlar. Karanlık eden insanlardan bile..

Paylaşmak ne güzel hayatı… ve tek dileğim hepimizin aklı, ve yüreği saf ve temizlikler içerisinde aydınlık yaşasın…

Aydınlığıma merhaba…