En çok selamlarımla seni kucaklıyorum meselci...


Bir alışkanlık haline geldi, şahsına nameler karalamak. Bu tutku genişliyor içimde. Sana yazmayınca kendimde eksik bir şeyler hissediyorum. Keyfim kaçıyor. Moralim bozuluyor. Günüm sanki anlamsız geçiyor, alizatını es geçince...


Seviyorum seni meselci. Seni sevmeyi de seviyorum. Kalbin biricik. Ruhun nazik. Adımların toprağı rahatsız etmez. Hayata ve insanlara armağan ettiğin naçizane mısraların titrek. Edebiyata ikram ettiğin satırların yerli yerinde...


Seni tanımlayınca, susamıyorum. Konuştukça konuşmak istiyorum seninle. Seninle sohbetin neşesi büyük. Seninle muhabbet tatlı. Seninle dertleşmek, en kalıcı cümlem...


Çünkü can kabul ediyorum cismini. İsmine önem veriyorum. Başkasın. İyiden öte şiir yoldaşlığımsın. Nereye gitsem benimle olduğunu biliyorum. Hangi şehre göç etsem, bana eşlik ettiğinden eminim. Bu konuda (Allah var) beni ihmal etmiyorsun. Beni satmıyorsun. Beni yarıl yolda siyah asfaltla baş başa koymuyorsun. Beni ’ne halin varsa gör’ acısıyla muhatap kılmıyorsun. Bu, benim için çok ehemmiyetli. Bu özelliğin varlığımı büyülüyor. Çünkü yanıltmıyor, kırmıyor, zor durumda bırakmıyorsun düşüncelerimi. Eylemlerimi önlemiyorsun. Yürüyüşüme set çekmiyorsun.Adımların çemberimdeyken, engelim gibi takılmıyorsun..