yağan her damla daha korkak alıştırıyor İstanbul’u.
ben ne zaman ağlasam O’na benziyorum biraz. Ürkek, kararsız ve korkulu. Narin görünüşümin altındaki kuvvetin farkında değil ne mevsimler nede sen.
Hiçbir gülüş anlamıyor yüzümdeki ifadeyi. Biraz solgun biraz yalnız ve bir o kadar mutlu. Gecelere küsmeyi unutuyor şiirlerim yavaş yavaş. Sanırım kaderim kendini düzene koydu.
Olmuyor ! dedikçe hedeflerim bir tokmak olup başıma vurdu, yoruldu aklım. Ne istediğimi bile unutur oldum zamanla. Zamana bıraktıkça çaldı benden imkanlarımı zaman. Ona da diğerlerine güvendiğim gibi güvenmiştim oysa.
Kısa kirpiklerimin arasından göremiyorum artık dünyayı. Sİyah perdeler çekiyorum gündüzlerime gece misali. Ay olup doğuyor yine de şiirler. İnsan ne kadar özlerse özlesin silinmiyor işte bazen nefreti. Aşk mı nefretten , nefretmi aşktan doğar bilmem ama bende hiçbirşey doğmuyor nicedir. Aksine ölüyor hepsi. yavaş yavaş. sinsi sinsi ve bir o kadar soğuk, solgun benizleri ümitlerimin.
Bir yeşil yaprak kımıldasa artık ve ilkbahar gelse ne gam kalacak ne tasa. Sonbahar olsa yine iyide gönül hep kış hep karlarda. Belkide bu yüzden bu kadar dertsiz sanıyor insanlar beni .. Beyazlara bürünmüş caddelerde kısa adımlarla yürüyorum. Çünkü yalnızım. Çünkü yalnız insanın aldatanı olmazmış. Kim uydurmuş bunları ? Yalnızsa eğer insan kendi kendini aldatır. gerek kalmaz başkasına ki bu daha acıdır...


YALNIZSAN...
uyanırsın bir sabah : Güneşin yüzünde aynı ifade vardır.Geceler sana düşman g örünmekten zevk alır. Ne bileyim ben. yalnız olmak iyi değildir hani. Ne kadar kandırırsan kandır kendini sonuçta hayal kurmaya mahkum edilmişsindir. V ebir zaman sonra karşına muhteşem çıksa dahi yapamazsın. Kötüdür evt ama bir alıştın mı vazgeçemezsin kolay kolay. ve belkide tam vazgeçecekken bir bakarsın ömrünün son yapraklarıda dökülmek üzere.


ELİS ÖZER ’

’ 17.18 (21.o2.2o12)