Yağmur sanki bir felaketin çağrısı gibi vuruyordu camlarıma doğada en çok yağmura aşık olan ben yağmurdan o an korktum yatağa yattım ama uyuyamadım. Vakit çok geçti biliyorum 5 saat boyunca mütemadiyen yağan yağmur içimdeki korkuyu büyütüyordu adeta ….

Ve olanlar olmuştu…..Yanmayan elektrik sabahın ayazı bir tokat gibi yüzüme indi .Çalan telefonun rüyadamı gerçektemi olduğunu seçmeye çalışırken kendimi telefonun başında buldum . Karşıdan geçmiş olsun sizde bir şey varmı ?? Ne neee dedim kısaca ya bütün tv ler haber olarak geçiyor İskenderun’u su basmış hemen pencereye koştum sokak su içinde arabalar su üzerinde yüzüyor …dışarısı felaket …. bizde bir şey yok ev yüksekte olduğu için bir zarar olmamıştı ama birden eski sokağım dostlarım arkadaşlarım geldi aklıma hemen telefona sarıldım ulaşmak ne mümkün cepten ulaştım nihayet ince bir ses çok perişanız diye ağlayan arkadaşım … kanalın taşmasıyla birlikte dağdan gelen çamurlu suların tamamı birinci katta ikamet eden bütün evlere gitmiş ve kullanacak hiçbir eşya bırakmamıştı her şey bir anda olup bitmiş ..Yüreğim susmak bilmiyordu kalktım son surat giyinip çıktım .Ama mümkün değil sulardan ulaşmak caresiz geri döndüm öğleye doğru şansımı tekrar denedim ve esas zararın olduğu eski mahalleme ulaştım .. Perişanlık beni öyle bir yıktıki ağlamaya başladım …sonunda arkadaşlarıma ulaştım
Ancak yaşayan insanın o manzarayı anlatabileceğini söyleyebilirim kısaca …..Perişanlık çaresizlik umutsuzluk belki böylesine anlatamazdı kendini … Süpürge yardımı ile evindeki çamurları dışarı süpürmeye çalışan teyzemin elinden aldım süpürgeyi yok der gibi baksada o anda soluk almak isteğini anlamıştım. Ama sadece süpürme ile temizlenecek gibi görünmüyorduki bütün eşyalar çamurlara bulanmıştı.

Şaşkın ağlamaklı sorularla karışık beynim üşüyen ellerim ve yüzüm ayaklarımın buzluğunu nice sonra fark ederek hadi dedim bize gidiyoruz .Kararan havaya yenik yola koyulduk

Hem yürüyor hem de anılarımı bırakıp gelin olarak ayrıldığım mahallenin perişanlığı karşısında beynimi adeta uyuşturan acıyla düşünüyordum ah canım güzel sokağım ne hale gelmişsin hani pencere camlarındaki çiçekler bahçelerdeki akşam sefaları nerelerde ?? elif teyzem fesleğenlerin nerde ??Çocukluğumun ve gençliğimin sokağı benim sokağım ne halde idi n ne oldun !!!! yürümeye devam ettik buz gibi çamurlu suları yararak …..

O gün bir kez daha bir şeye şahit oldum her şeyin kaybolduğu bu sokakta bir şey kaybolmamıştı “dostluk” o an o sıcaklığın var olduğunu hissettim herkes birbirine yardım etmişti gün boyunca ve hep birlikte yaralar sarılmaya çalışıyordu.Bütün tehlike ve felaketlere rağmen hala dimdik ayakta kalabilen insanlardaki azmi gördüm sevgiyi gördüm ve her şeye rağmen yılmadan beraber dostlukla yaraların sarılışını gördüm …

Hepimize geçmiş olsun ve Allah böylesi bir felaketi ne bize nede başkasına yaşatsın bir daha ‘


Sevgilerimle….