Bir rüyadan uyandırıldım.
Yıllar sürmüş ama bir yangın kadar kısa sürmüş aslında.
Küle dönmüş bir semt de kalmış geriye.

Uyanıp bir yalnızlığı kucaklamak beklenirdi; ama öyle olmuyor.
Unuttuğum bütün eski tatlar dilimde şimdi. Nesneleri yok bir de.
Tatlar nesnesiz yerleşince her istediğimde gelebilecekleri yerden…
Bu öylesine bana ait bir durum ki; istersem yenilgi koyarmışım adını istersem zafer.
Bir de görünüşlerin düşüncenin son biçimi olmasını yadırgamıyorum şimdi.
Oysa yıllar önce, görünüşlerden geçer, izdüşümler üzerinde zor okunacak anlamlar
keşfederdim. Değiştirirdim hep, bu dünyanın iki kişilik tatlı yanılgısı üstünde eski/eskimeyen bir aşkı; ihya çabalarını sürdürürdüm.

Gerçek acılara iliştirilmiş, gerçek çıkmazlara adres kılınmış bu sanal aşkın sanal sözcük ve anlam kavgası bu gün itibariyle bitmiş görünüyor.

Bakıyorum da ne yaralı var ne ölü, arkada bıraktığım…
Ne teşekkür edeceğim kimse ne ilendiğim bir gölge…
Şimdi bu semti tümden terk ediyorum. Sen, bilirsin…

Çok uzaklarda, yangına bir şekilde bulaşmış iniltili biri var gibi de yok gibi de…
Kalan gerçeklik; ayrılırken rüzgarın hatıralar ülkesinden alıp alıp yüzüme savurduğu
kimi sözcükler, cümlecikler, ucu yanık söz kalıpları…

Giderken, gitmeye karar vermişken acı vermiyor artık bunların ayırdında olmak.
Sevmedin/sevemedin sözcükleriyle bir kalemde can bulan, bu satırların yazarını itham edici ifadeler de ırgalamıyor artık beni. Hesap tutmanın, hesap vermenin anlamsızlığı ortada.
Aynı biçimde okumadığımız aşkı; o da ayan beyan ortada.

Çalınmış bir sombaharın içinde sürekli ve aslında hastalıklı bulunuşumun hayrına
(bana vergili sonbaharlar takviminde) tüm etkilerinden kurtulmuş olarak bulunuyor artık senden bana acı veren her şey…

Açtığım kapılarda rüzgar uğultulu boş bir gökyüzü.
Açtığım kapılarda çivilenmiş gece, sarı sapsarı yıldızlar yalnızlık okur, beyhude bir arada bulunmuşluğun üstüne.

Simgeler yaralar beni, aramızda şiir olabilmiş her şey…

Acılarımı coğrafyaların damarlarından geceler boyu damıtmışlığım ve seni adreslere okunamayacak denli dağıtmışlığım ve bizzat toplanmayacak denli dağılmışlığım üstüne…
Bir denizin yorgun akşamlarında, iskeleler şavkı kırarken su yüzünde, bindiğim vapurlar…
Hiçbir yöne gitmeyen…
Yönleri kendinden…

Belki de hepsi, bir ağlamanın hep tekrar eden ayinleri idiler.