YAĞMURDA BÜYÜMEK

"Yürürken büyür mü insan? Ben büyüdüm..."

Onca kalabalığın içinde yürürken kendimi hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim. Kulağımda müzik sesi, yüzümde yağmurun izi vardı. Gözlerim doluyordu ama akmıyordu nedense... Belki bir tanıdık çıkar diye yanımdan geçen her yüze dikkatlice baktım, ama nafile hiç biri beni tanımıyordu, hiç biri bakmıyordu bile yüzüme.

Bugün yağmurda yürüdüm ve yürüdükçe büyüdüm.

Hani çocukken çizgilere basmadan ilerlemeye çalışırdık ya işte öyle önce çocukluğuma yürüdüm. Gittikçe ağırlaştı adımlarım, gençliğime yelken açtım. Kulağımda çalan melodiler, hayatıma girip çıkan tüm insanların yüzlerini canlandırıyordu hayalimde. Önce hayatıma girmesini istediklerim ve sonrasında hayatımdan çıkarmaya çalıştıklarımı düşündüm.

Yağmur yüzüme değdikçe gerçekleri görmeye başladım. Otuz yaşım bitmişti, damlaların yüreğime koyduğu hayaller de dost bildiklerim de gitmişti. Yalnızdım şimdi. Oysa ne çok isterdim yağmurda yürürken sevdiğimin elinden tutmayı, birlikte ıslanıp büyümeyi, yaşlanmayı...

Yağmur hızlanırken, adımlarım yavaşlıyordu. Yorgunluktan değil, yürüdükçe büyüdüğümden, büyüdükçe yaşlandığımdan, yaşlandıkça omzuma çöken ağırlıktan yavaşlıyordum. Sonunda yalnızlığımı kabul etmek zorunda kalışımdan yavaşlıyordum belki de.

Yürüdüğüm yol hiç bitmesin istiyordum. Eve giden en uzak yolu seçmiştim oysa. Vakit geçmesin, yağmur dinmesin istiyordum ki yağmur gittikçe hızlanıyordu, bir zaman sonra duracağım dercesine. Ben ıslanıyordum. Islandıkça anlıyordum. Her yol biter,her yağmur diner ve her hüzün sona ererdi.

Bugün yağmurla büyüdüm. Büyüdükçe kendim oldum, kendimi buldum. Yüzüme düşen her yağmur tanesi içimi ve yüzümü serinletti. Hiç sönmez sandığım hüzün ateşinin yerini yavaş yavaş serinlik alıvermişti...

Yağmurda yürümek ve yürüdükçe büyüdüğünü hissetmek ne güzeldi.

Artık yağmurda şemsiye kullanmıyorum ve otobüse de binmiyorum, evime giden en kestirme yolu seçmiyorum. Çünkü yüzüme çarptıkça bana iyi gelen tek şey YAĞMUR... Anladım!

"Ve yağmurda büyümek inanın çok güzel!"