"Sanırım bu doğru.İnsanın yarası dokundukça kanıyor..."

Bu yüzden kanamasını istemiyorsa insan,dokunmayacak yarasına.Ya da kanasın istiyorsa, acıyor demeyecek...

Ya elini,gözünü,aklını,yüreğini uzak tutacak onu acıtan yaradan yada razı olacak verdiği tüm acılara.

Oysa herşey ne güzeldi yaralanmadan,yara almadan önce.Peki o yarayı kim açtı kalbimde...? Hep gidene suç bulur ya insan,aslında öyle değil bence. Vardır bir sebebi gitmesinin,yara açmasının kalbinde.Belki de benim kalbimi yaralamadan önce, ben onun kalbini çoooook önceden yaralamışımdır da haberim yoktur.Ve belki de sırf bu yüzden,yani onun kalbinde açtığım yaradan haberim olsun diye yaraladı beni ki; kalpte ki açılan yara nasıl acıtıyormuş anlayayım diye...

Unutulmuyor,geçmiyor kalpteki yara.Çünkü insan dokunmadan edemiyor ki o kalpteki yaraya.Dokundukça da kanıyor işte böyle,acıtıyor.Acıttıkça daha da çok dokunasım geliyor kalbimedeki yaraya,neden bilmiyorum ama...

"Şimdi kanayan o yarayla birlikte yaşamayı öğrendim ben!"

Unutarak değil,kabul ederek.Geçmesini bekleyerek değil,geçmeyeceğine kalbimi inandırarak yaşamasını öğrendim.Çünkü ne yaparsan yap her yara geçiyor da,kalpte ki yara geçmiyor işte.Dokunsan da,dokunmasan da...