Kavram olarak bilsek de kışkançlığın ne olduğunu, yaşamımızda çok farklı algıladığımız duygularımızdan biridir kıskançlık. Felsefe boyutuyla bakılınca ilk başta akla narsistlik gibi geliyor, kıskanılan kişiyle (nesne’yle) alakası olmayan.

Peki diğer duygularımızla bir alakası var mıdır diye baktiğımız da ise; şüphe, kuşku ve kendine güvensizlik durumu ile karşılaşırız.

Bu durumu Spinoza şöyle dile getirmiş: önce haset ile kıskançlık arasında fark ayrımına gitmemiz gerekiyor. Genel olarak kötü gözle bakmak gibi bir anlama gelen haset, hem nefret hem de acıdan payını alır. Yani beyin kendi yapamazlığını tasarlayınca,kendiliğinden üzülür, acı çeker. Bu genel acılanmanın bir yapabilme konusunda, aynı türünden olana yönelik hasetidir

Özetlemek gerekirse eğer; sevgi ile nefret arasında bocalamaktır kıskançlık. Karşıt tutkuların bir aradalığının yarattığı ruh çalkantısıdır.

Benim fikrime gelince; biz sevgiyi, sevmeyi bilmiyoruz sanırım…

Elzübeyr diye bir adam yaşarmış eskiden. At yetiştiricisi, atlara aşık bir çöl bedevisi, zamanında o kadar ünlüymüş ki yetiştirdiği atlar, herkes onun yetistirdiği atları almak, o atlara sahip olmak isterlermiş.

Şebriz isimli bir atı varmış ki dillere destan; şeyhler, aşiret reisleri falan hep o atı isterlermiş ama Elzübeyr’e dünyaları verseler o atını vermezmiş. Bir gün bir hırsız geceleyin gelip şebrizi ahırdan çalar, gürültüyle uyanan Elzübeyr durumu anlar ve hemen başka bir atının üstüne binerek takibe başlar… Elzübeyr müthiş bir at binicisi olduğundan, çölde hemen hırsızı yakalamak üzeridir… bir an duraksar: hırsızı yakalasa, o çok sevdiği şebriz’in adı kötüye çıkacak, sonra öldürse daha iyi… yapamaz. Hırsıza arkadan seslenir: şebrizin kulağını ısır kulağını… ve hırsız çölde şebriz ile kaybolur gider…

Sevgi bütün duygularımızdan daha yüce bir duygu olmakla birlikte, ayrıca bir erdemdir, bilene…