Sözcüklerle açılır bir hayat bir başka hayata karşı. Kolay olan yanımızdır sözcüklere takılıp hayatlar tanımak.Bir yanımız yaşarken bir yanımız ağrıyan bir sancı olup dökülür sözcüklerin içine. Simsiyah, katran gibi bir günün sonunda yok olan neremizse oraya kayar sözcükler. Aydınlık taraflarımız sözcüklerimizde kanatlanır.

Kazanmanın ve kaybetmenin,hakikatin ve sanal olanın anlamını kaybettiği zamanlarda kendimizi bunlardan hangisine yerleştirdiğimiz ve hangisiyle dillendirdiğimiz çok önemli. İnsan olduğumuzu bilip kendimizle söyleşmek yerine başkalarıyla konuşmak bizi her daim kendimizden uzakta bir yerlere düşürür.

Delik deşik olmuş bir gönülle ve yamalı bir zihinle yaşanan şu hayatı omuzlamak ve tekrar tekrar yeni kararlar alıp sancılanmak aslımızın ifadesi olan sözcüklere yakınlaşmanın ve onları hissetmenin bir işareti olabilir.

Okuduğumuz şiirler ve kitaplar, izlediğimiz filmler,karşılaştığımız insanlar,içinde bulunmuş olduğumuz yüzyıl ve içinde yaşadığımız mekan ve daha bir çok etken yaşadığımız hayatı ve kullandığımız sözcükleri etkiler ve hatta yönlendirir.

Yürüyorum sonsuzluğun bir kenarında usulca ve ağlayarak,bir yaratılış serüveni var dağlarda,ovalarda ve insanlarda. İnsanlığımın sesi soluğu kesildi modern yüzler içinde.Katmer katmer olmuş karanlıkla birlikte ışığın hayalleriyle yaşamak ne kadar zor ve ne kadar da acı. Kelimelere sığmaz oldu duygularım. Aşkın en yaralı yerleri benim payıma düştü. Acılarla ve savaşlarla büyüdü bedenim. İsimsiz ve tanımsız rüyalarımı hep hayatın için de sakladım.karşılaştığım insanları rüyalarımın kuyularında bıraktım.