Dünya bizimle güzelleşiyordu ya da biz güzel olunca dünya da güzel oluyordu.Bizdik dünya
ya yansıyan yıldızlar.Yığınla sorunlar,savaşlar,kıtlık,açlık ;hepsi bizi bekliyordu. Sanki biz
mutlu olunca bütün dünya mutlu olacaktı.Sevgiyle neler yapılmazdıki. Çisil çisil bir yağmur
başlamıştı yeniden.

Alabildiğine önümüzde uzanan ekin tarlaları çamlı tepelere varıyordu.Dereciğin yolu üstün deki köyün tarlalarıydı. Dere boyu dizili söğüt ve kara kavaklardan sonra oraya ulaşılırdı.
Köyden yavaşça yükselirdi yumuşak tepeler. Dağ daha uzakta buğulu bakışlarla aşağıdaki köyleri, ovayı,insanları seyrederdi. Birden sanki yeni bir hayart kaynağı bulmuş gibi :

-Gel birlikte şu uzakta görünen dağa tırmanalım,dedi.

-Olur, dedim gözlerimi ondan ayırmadan.Herşeyi bir anda unutmuştum. Kırlarda çiçek top-
layan küçücük bir kızdım şimdi. Ellerimiz birbirine kenetlenmiş, birlikte yürüyorduk şimdi.
Kuşlar yazılmamış şiirlerin müziğini ötüyordu ağaçlarda.Ağaçlar hiç dinlenilmemiş müzikleri
mırıldanıyordu.Yanyanaydık.Görülmez yüzüklerle bağlanmıştık birbirimize.

Dağın doruğuna vardığımızda günler geçmişti.Birgün, bana şiir okur musun demişti. Yıldız
ların altında, balkonda.Okumuştum.Çayını yudumlarken elini elimin üstüne koymuş,uzaklar
daki en parlak yıldızı göstermişti:

-İşte bu senin yıldızın.
"ikimizin" diye fısıdamıştım. İkimize bir parlak yıldız yeter.. hiç sönmeyen bir yıldız. Yolda olduğumuzu unutuvermiş en sevdiği müziği dinlemiştik Vivaldiden. Kahvaltıda sıcaklığımızı
mızı yudumlamıştık.Dönüp "benimle sinemaya gider misin?"demişti. Sevinçten havaya zıpla
yacaktım."Peki ama nasıl? demiştim, dağ başında olduğumuzu unutuyorsun." Orada büyük
kentte olsa neyse.Ya burada sinema nerde?Nasıl gideceğiz? Kuş olup uçmak gerek.

-Evet . Neden olmasın?demişti. Bir düşle oturtuvermişti sinema koltuğuna. Yanyana oturu
yordduk .Eli elimin üstündeydi.

Kocaman ayaklı adam bir düş mü? diye düşündüm. İstediğimiz yerde oluyoruz, istediğimiz
anda.Bir sözle uçurıveriyor bizi istediğimiz yere.Onun uçan kanatlı bir atı var, benim ma
sal prensim. Cehenneme bile uçursa gideceğim. O düşte olsa, ondan uyanmak isteyen kim?
İnsan ellerini, varlığını, varolduğunu hissetiren birinden ayrılabilir mi? Gözlerinde bütün in
sanlığı ve dünyayı görüyordum.

İçimde bir korku vardı, ya o bir düşse. Bu korkumu çabuk yeniyordum. Bir nesneyi insana
çeviren - düş olamaz-. O bir varlık. Ellerinin varlığını ellerimde duydum. Çirkindim. Bir su yatağı buldu, saçlarımı,yüzümü, vücudumu yıkadım. Güzelim. Dünyanın güzelliğini görebili
yorum. İnsanı görmeyen insancıklar arasında o beni gördü. Herkes savaşı, bir sinema salo
nunda izlerce seyrediyordu.Çocuklar korkuyla birbirine sarılırken anneler "gerçek değil"di
yemiyordu.Düşlerinde tepelerine füze fırlatılıyordu çocukların. sıçrayarak uyanıyorlar,an
ne sıcaklığı arıyorlardı.

Onun varlığı yaşam direncimi artırdı. Yüzüme gül rengi bir gülüş yerleştirdi. Onu görmedi
ğim, duymadığım zaman bu gülüş soluyor. Onunla insanlığımda kıpırtılar görüyorum. Bir sü
hiç gelmedi .Nedenini düşündüm. Uyku uyuyamadım,kitap okuyamadım. Güzel şeyler yaza
madım. O insandı. Güzeldi. Böyle birdenbire kaybolamazdı.Yüreğimden gözlerime değin ge
len gözyaşları bu yüzden geri gitti.

Umudumu yitireceğim bir anda geri geldi. Ne güzeldi. Sevgisi, düşmüş diye boşuna telaşlan
mış,üzülmüşüm. Mısır ocağında ellerimin yandığını hissetmemiştim.Onun sevgisi gerçekmiş.

4 6 1991 -Nazik Gülünay-