Erdoğan Ateşin
OTUZ BEŞ CAN

Büyük bir toplumsal çatışmanın,toplumsal kasırganın tozları arasında merhametsiz egemen gaddarlığı,insanlığın bilincinde amansız bir savaşa tutuşmuştur.Şiddet ile merhametin çatışmasının insanlığın ruhunda yarattığı derin izler nasıl telafi edilir?Evine-çocuklarına, kar kış demeden ekmek parası götürmeye çalışan gencecik insanların, param parça olmuş bedenleri karşısında vicdanlar aciz kalıyor.

Akıl ile vicdanın,mantık ile duygunun,zulmü canavarlaştıran bütün unsurları bir araya gelmiş kurşun sıkıyor, bombalıyor insanların gülüşlerini.Zulüm insana o denli yabancılaşmıştırki o artık insan sülietinde değildir,ruhunun derinliklerinde yalnız kendisi,benliği kalmıştır ve kendisinin olmayan bütün değerler ayaklar altına alınmıştır.

1980’in yasaları bütün hükmüyle ve daha acımasız bir şekilde devam etmektedir. Merhametin yolu bir kez daha haydutlar tarafından şiddetle kesilmiştir ve otuz beş can ve hepsi İNSAN. Çoğusu çocuk yaşta henüz,bir kısmı belki yeni evli ve çoğunun çocuğu belki henüz emzikte.

Tarihin çelişmesi bütün şiddetiyle devam ediyor vatansız insanların toprağında.Ölüm kusuyor ölümün uçan makinaları,tayyareler cesetleri bir daha bir daha bombalıyor,lime lime insan bedenleri.Ama o ölüm kusan makineyı kullanan yine ’’insan’’ ve yine ’’insan’’dır onu göğe çıkrtıp bomba attıran.Çünkü terör bütün dünya da insanlığa karşı bir yasa olarak işlemektedir,zulmün yasası.Bir okyanus gibi çalkalıyor zulüm insanlığın geleceğini,belki tarite ki son dönem çırpınışlarıdır.
Çıplak ve aç çocuklarına ekmek götürmenin gururuyla bedenlerini ölüme atan, insanların vatanı yoktur.Ölenler bütün dünyanın ortasına ölmüştür,yani içine doğdukları dünyanın.Yüreği şimdi pare pare insanım diyenin.Ama talih ve de tarih yine zulümden ve ölümden yana.Parçalanmış,yanmış bedenleriyle,çığlıkları içinde kalmış hepsinin...