Eksik olmasınlar, bazı dostlar bana “şâir” diye hitap ediyorlar!
“Belki kötü şâirim ama şâirim” diyorum zaman zaman...
Şâir dediğiniz nedir ki! Hele bizim ülkemizde...
Türk milleti anasından şâir doğar. Hiç anlamayanımızın bile mutlaka bir dörtlük karalamışlığı vardır.
Doğrusu...
Şâir bir millete mensup birininin şâirlikle övünmesi gülünç geliyor bana!

Fakat ben, işin başka tarafına tutuklu kaldım mirim, azizim...
Gayrıihtiyari aşağıdaki satırlarla sorulara yazıldım, a benim iki gözüm...
Sözüm sanadır, evet, sana...
Bakalım ne cevap vereceksin bana!
E, belki vardır bir köşede kanıtın!
Var ise eğer; allı-pullu, katmerli, kaşarlı olacaktır o vakit yanıtın!..
Kıyak çekmişliğin var mıdır birilerine, meselâ bir kuytuda almış olduğun herhangi bir hanutun?
Yok mu?

Farzedelim ki yoktur!
Amma...
Eğer akşam sabah parmak hesabı hece tutturmaya çalışıyorsan...
Hele hele, akşam sabah âşk meşk yazıyorsan...
Hele bir de, her önüne çıkan güzele salyalarını akıtıp sütun bacaklım, elma yanaklım, billur dudaklım diye sırnaşıyorsan...
Hele iki de, işi âşktan da çıkarıp yatağa yorgana sarıp sarmalıyorsan...
Bir de utanmadan müstehcenliği sanat diye pazarlamaya kalkıyorsan...
Mensubu olduğun toplumu aptal,dıngıl, mongol, câhil yerine koyup afra tafra satıyorsan...
En önemlisi sosyal toplumdan sıtkın sıyrılmışsa...
En tokundan en açına... en tutucusundan en ucuna kadar birinden birini tarif edemiyorsan...
Kimsenin acısını, sevincini yüreğinde hissetmemişsen, bencillik deryasında yüzüyorsan...
Senden, bizzat kendinden... bir de seks için sabah akşam şalap yalap yalama olmuş yalakalığınla şâirâne yaklaştığını zannettiğin kadından/erkekten başkasını görmüyorsan...
Egemeninden, hükümranından, hükümdarından, mühürdarından birine iki mısra protestin yoksa...
Eğilmekten boynun tutulmuş ise... bir kerecik bile başkaldırmamışsan...
Ne şâiri yahu!
Eşeksin sen!..



Cahit Kılıç
İstanbul, 27 Aralık 2011