Değer... Aslında ne kadar basit bir kelime gibi duruyor hayatımızda. Ve gün içinde ne çok şey için kullanıyoruz. Ama değere gerçekten görmesi gereken değeri veriyor muyuz acaba ? İnsan bazen çok çabuk aldanıyor. Fazlaca makyaj yapanı dünyanın en güzeli sanıyor. Ne tuhaf bir aldanmışlık oysa. Uykudan kalkınca aynaya bakarken, ışık bile olmasa etrafımızda, bir gözümüzü kısıpta bakmıyor muyuz ? Peki neden o zaman hayran budalası gibi allı pullu bir değersizliğe bu kadar özenle verilen bir değer ? Kat be kat daha fazla kırılmak için mi ? Elması ilk bulanlar, ateşe atmışlar ısınmak için. Bakmışlar ısınamıyorlar çıkarmışlar ateşten. Ne olduğunu anlamak içinse epeyce uğraşmışlar. Ve sonunda süs eşyası olarak kullanmaya karar vermişler. Değer bildirmişler elmasa, kıymetli mücevherlerden biri olarak. Bir sürü bir sürü değer yok mu yaşantımızda ? Anne değeri, baba değeri, kardeş değeri...
Ama en çok da dost değeri... En çok da dost sandığımızdan almıyor muyuz o hep en kırıklı karneyi ? Makyajlı süretlere hayranlık getirmiyor mu hayatımıza bin tonluk kırılganlık...
Değer... Davet ediyorum seni.
Makyajsız en doğal halimle hayatıma...