Bir sözcük bekledi titreyen yüreğiyle;“seviyorum…” demesini.

O gülümsedi; “ günaydın…” dedi.

Kalbi burkuldu yutkundu…Kirpiğindeki nemleri elleriyle sildi göstermeden..Birden üşümek tuttu…İki büklüm oldu…Mutsuzluğun tadını çıkarır gibiydi…

İnler gibi bir ahh… çekti.

Göğsündeki sıcak nefes dudaklarının arasından gökyüzüne yayıldı…Kibrit çakılsa havada bir alev görülebilirdi sanki…Umudu tükendi, ayaklandı…

O, yine güldü, “gitmeseydin, konuşurduk…” dedi.

Birden umutlandı; “neyi …” dedi.

“Mesela ekonomi…”

İrkildi yeniden… küstü iyice…

“Kalbimde borsa yok ki…” diye mırıldandı.

…

Şu aşk başının belasıydı.

“ Sevenler mutsuz mu olur hep…”dedi giderken usulca…

Arkasından; “parasızlık mutsuz eder. .”dedi O.

Acıyla söylendi ; “Bir de anlayışsızlık…” diye iç geçirdi…

Sevgi hep acıyı tanımlıyordu beyninde bu gün. Oysa masrafsız, yalın, bir sözcük beklemişti sadece…”Seviyorum…” demek çok mu zordu birine, diye düşündü…

Sonra da;“Bİr başka sefere…” dedi

Bu gün çok mutsuzdu…

Bu kez yanağındaki yaşlara kızdı; “silmeyeceğim işte …” dedi.

Tuzlu bir ıslaklık dudaklarına kadar ulaştı.

İnatla silmedi, fakat hıçkırıklarına söz geçiremiyordu…






Fondaki karakalem çalışması bana aittir.