"BEN BABAMI ÖZLEDİM"

O sabah bu cümleyle uyanmıştım.Oğlum sabahın 6 buçuğunda yatağından kalkıp koynuma girmişti ve içini çekere "BEN BABAMI ÖZLEDİM" demişti. O an ne yapacağımı ne söyleyeceğimi bilemedim. Ağzımdan anlamsızca şu sözcükler dökülmüştü."Saat daha çok erken anneciğim biraz daha uyuyalım tamam mı?".Oğlum "Tamam anneciğim" dedi ve arkasını dönüp yattı. Hiç sesi çıkmıyordu ama ben uyumadığından emindim. Çünkü küçücük yüreğinde öyle büyük fırtınalr koparken uyuması imkansızdı...

O günden sonra hep şunu düşünür oldum;evliliklerin sona ermesi en çok da değil, aslında sadece ve sadece çocukların yüreğinde yaralar açıyordu.Hem de öyle büyük bi yara ki, küçücük bedenleri bu yarayı nasıl taşıyordu bilmiyordum....

Çünkü oğlum dırşardan bakıldığında öyle mutlu bir çocuk gibi görünüyordu ki;yani bu zamana kadar ben öyle sanıyordum. Meğer benim gibi çok başarılı bi şekilde saklamış yüreğindeki acısını. Bu küçücük yaşında maske takmayı ona da öğretmiş hayat...Ve belki de bunun sorumlusu bendim.

Bunca zmaan kendime hiç söylemediğim şeyi şimdi kendi kendime soruyorum.Acaba oğlumun mutluluğu için bu evliliği bitirmemelimiydim diye. Bu acıyı onun küçücük yüreğine yerleştirmeye hakkım yoktu...

Ben ne kadar bütün ilgimi,sevgimi, herşeyimi oğluma verdiysem de yetmemişim meğer.Oysa benim hayata tutnmamın tek sebebi oğlum.Acı olansa; oğlum "ben babamı özledim" derken,babasının bundan bi haber hayatına kaldığı yerden devam etmesiydi. O evlenmişti ve artık başka bi çocuğun babası olmuştu. Oysa ben evlensem de,oğlumun asla başak bi babası olmayacaktı.Kimse babasının yerini alamayacaktı.Bunu anlamıştım.

Ne kadar üzücü.Ben gecemi gündüzüme katıyordum oğlumun mutluluğu için. Ama oğlum babasını özlüyordu. Onun o küçücük yüreğine bu acıyı ben yerleştirmiştim. Babasından ben ayırmıştım oğlumu. Acaba mutsuz da olsam oğlumun mutluluğu için bu evcilik oyununa devam mı etmeliydim? Oysa bu güne kadar o kadar emindim ki doğru bir karar aldığımdan boşanmak konusunda. Şimdiyse kafam allak bullak. Günlerdir doğru dürüst uyuyamıyorum. Acaba büyüyünce oğlum benden nefretmi edecekti babasından boşandığım için.Bunları düşünmeden edemiyordum doğrusu ve oğlumu kaybetmekten korkuyorum...

Bu yüzden haddim olmayarak belkide,burdan ayrılmayı düşünenlere seslenmek istedim. Eğer ki çocuğunuz varsa bir kez değil, bin kez daha düşünün boşanma kararını almadan önce.Çücuğunuz için.Çünkü onun mutluluğu hiç birşeyle ölçülemez...