Sen kırmızısın seni sarıya karıştırırsam özünü karıştırıp ayrılığa varırsın.
Ben pembeyim tozpembe hayallerimi turuncuya bağışlarsam hayali kahramanın olur fişimi çekerim.
Gülümsemek güzel şey, hele bir de ucunda sevmek varsa… Hayat şiirden şarkıdan ibaret değil ya hani, herkes bir şeylerde ahkâm kesmeyi seviyor belli…
Ellerim küçücük benim ama bu umutlarımı kocaman yazmama engel değil…
Kalbim de küçücük benim ama büyük sevmeme de engel değil.
Herkes birilerini unutuyor. Unutmak gerçek, sevmek yalanken kalp ne işe yarıyor?
Sadece yaşamak için mi? Böylesine yaşamak denilir mi?
Sen morsun gözyaşlarımla rengini kana bulayamam. Demem o ki; sana doğru hiç ağlayamam.
Yanına gelirim uzaktan şöyle bir bakarım ve içime içime ağlarım ama gözlerimden sana doğru yağamam.
Düşünmek güzel şey, bir de her şeyi bildiğini kanıtlarcasına ahkâm kesmek de güzel olsa gerek…
Bir çiçek kokusu geldi burnuma, kafayı sıyırmama beş var anlaşılan. Doğsana belki böylelikle güneşin de kıskandığı birileri olur.
Bu koku bir yerlerden tanıdık geliyor, şimdi anladım yüreğim yanıyor…
Hey! Gri; buraya baksana…
Çocukluğumun çocukluğuna tekme atması gerekiyor. Hani severdin ya sen, o yalandı işte.
Rolleri karıştırman hiç hoş olmadı canım, şimdi hayat bunun bedelini fena ödeyeceğini söylüyor.
Kurtaramam seni hiç, hayır bakma bana öyle. Acımam valla döverim.
Satırlarım pozisyonlarını aldılar zaten, sana doğru tek bir noktayla bitirirdim ya işi, haydi neyse…
Sen mavisin, siyahın da nereden çıktı? Şimdi anlaşıldı, matemin rengi konuşuyor.
O zaman bir de beyaz verelim, kefenin olsun… Ruhunun şad olması gerektiğini söylemem gerek, bunca kötülük bana severken yakışmıyor.
Zil takıp oynayacak mısın? Cümleyi yanlış anladın, seni severken değil; hayatı ve kendimi; insanları severken bunca kötülük bana yakışmıyor.
Seven benim, hey! “Pişt buraya baksana…” Bilirsin be canım, çocukluğumdan beri insanlığı kendisine yalnızca kıyafet yakıştırır gibi layık gören insanları kedi, köpek gibi çağırmak âdetimdir.
Uyan be oğlum! Kendini nimetten sandığın günlerin cezası olarak, hayat sendeki gökkuşağını bana devrediyor. Üzgünüm; hayat adildir aslında, korkma yazmayı unuttuğum bütün koyu renkler benden sana armağan ediliyor… Beyazını ve siyahını da al, koleksiyonun tamamlanıyor.
Ben gökkuşağıyım, kıskanma döverim. Gülümsüyorum, zoruna mı gitti? Sensiz de pekâlâ yaşanabileceğini kanıtlıyorum. Nesnel bir gerçeklik kazandırdım hayatıma, sensizlik bakidir can damarımda pılını pırtını topladın mı? Peki, güneş doğdu gökkuşağını bekliyor… O da benim dememe gerek yok, hayatın kendisi bunu zaten söylüyor…


Dilara AKSOY