Henüz Eylül ayındaydık .. Hemen her gün olduğu gibi kız kardeşlerim bizdeydi . Konuşuyor

oturuyorduk .Benim küçüğüm olan Nazife :

- Nedense ,Temmuz ayıyla Ekim ayını hep karıştırırım, dedi. Küçük kardeşim her za-

manki dalgınlığıyla :

- Ne var karıştıracak , işte Ekim -Tekin .. Ekim -tekin ..

Öyle kendinden emin konuşuyordu ki ,zaten her zaman gülmeye hazırdı Nazife ,katıla ka

tıla gülmeye başladı .. Bu arada ben de gülüyordum . Ekim tekin ha diyor arkası gülmekle

devam ediyordu .. Ekim - tekin .. Günde bir kez başına gelen bizi de gülmeye zorlayan gül

meleri başlamıştı yine .. Fatma :

- Sus artık , valla bu gidişle çatlayacaksın !

Ben de gülmelere arada katılıyor , Ekimle ,Temmuzu nasıl karıştırıyorsun , diyorum .

Nazife gülmeleri arasında :

-Ben eskiden yatsıyla ikindiyi de karıştırırdım ..

Ben bir yandan gülerken :

-Çocukken onu ben de karıştırırdım..

Annem köşesinde oturmuş , kaşlar çatık anlamadan ,biraz da kulakları ağır işittiğinden

ağzı büzük durumda bize bakıyor .. Ne var ne oldu , sırattan mı geçtiniz durumunda ..

Nazife, anneme takılıyor :

- Biz gülüyoruz bak , sen de gülsene , diyor arkasından gülmekten yerlere yatıyor .

Annem hiç istifini bozmadan :

- Ne var , niye gülüyorsunuz , diyor gene eski durumuna dönüyor ..

Nazife eline gülünecek bir şey daha geçirmenin keyfiyle gülmelerini sürdürüyor. Arada bi-

ze dönüp gülsenize deyip gülmelerini sürdürüyor ..

Fatma biraz alıngan :

- İyi ki eline gülecek bir şey verdik , gül bakalım .

- N’apıyım gülmeden duramıyorum . Gülünecek birşey değil mi yani .Ekim - tekin .Tekin kim.

Nazife’nin gülmeleri sürüp gidiyor..

Az sonra masamızı hazırlıyoruz , annemin yemek yeme zamanına göre .. Sofrada boş dur-

muyoruz . Bu kez konu annem .Annemin hastalığına rağmen çok yediği , çok fazla kilo

aldığı . Annem biraz dalgın. Önündeki tavuk etli tabağı , annem daha bitirmeden alıyoruz .

Daha yiyecek miydin ? diye soruyoruz annem de ses yok ..Çok kilo aldın çook ..Tabağı çe-

kiyoruz . Annem dudağını büzmüş , bir şey söylemiyor..

Kardeşlerim hava kararmadan evlerine giderler , yine öyle oldu..

O arada annem evde biraz dinlenir, ben de alt kattaki evime gider, yapmam gerekenleri

yaparım . Çok zaman akşam yemeği zamanı çıkarım yanına. Masayı hazırlar , birlikte ye-

riz yemeğimizi.İstersen yemeğimizi yiyelim dedim anneme ses çıkmadı . Sandalyede otura

rak namazını kılmış ,öylece duruyoyordu .Öyleyse yatsı namazından sonra yiyelim .Annem

başı yerde süzgün , hiç sesini çıkarmıyor. Ses vermeyince evet anlamında algılıyorum :

- Öyle olsun. Namazdan sonra yeriz. Annem ağzı büzük , hiç ses vermiyor ..

Namazlarımızı kılıp masaya geçiyoruz .Önce annemin şeker hastalığı için vurulan iğnesini

yapıyorum . Yirmi iki derece.. Yemeğe başlıyoruz .Ben kendi halimde önce annemi farket-

miyorum . Sonra, dikkat ettiğimde annemin yemeğini yemediğinin farkına varıyorum .

Annem gülümser bir durumda süzgün öylece duruyor :

- Anne yemeğini niye yemiyorsun diyorum ..

Annem durgun, öylece yüzüme bakıyor . O an bir şeyler olduğunun farkına varıyorum .

İlk aklıma geleni yapıyorum . Telefona koşup Nazife’yi arıyorum ..

- Alo , Nazife annem hastalandı galiba , hemen gelin..


Annem yukarıdan tıklattı . Yazının devamını inşaallah yarın yazacağım..