>>>En Güzel çiçeğim’e<<<





Seni her şeyden çok sevdiğimi söylemişmiydim anne?
Seni yanımdayken bile özlediğimi?
Ya senin kokunun tüm kokulardan üstün olduğunu…




Biliyor musun anne?

Okula giderken yolda koşuşan çocukların, çantalarından çıkarıp, ellerine aldıkları boyaları havaya atıp, gri ’nin tonlarına bezenmiş gökyüzünü, boyadığımızı hiç anlatmışmıydım sana.


Yerden göğe rengarenk oldular anne.Öyle mutlu olduk ki.Öyle içimize doldu ki neşe...Çocukça sevindik işte.Zıpladık, çırptık ellerimizi, kanatlarımızla yükseldik göğe.


Hani bazen senin bir saksıda, kurumaya yüz tutmuş, ama açmaya hazırlanan bir tomurcuğu gördüğünde heyecanlanman ve gözünden akan iki damla yaşı, bize göstermemen için dudağını ısırırsın ya işte öyle...


Sonra koştuk annem.Hepimiz en güzel renkleri seçmek için ellerimizin arasında bahtımıza düşen renklerimizi cebimize sakladık...Biri beyazdı tüm dünyaya hediye ettim. Herkes birbirini sevsin! Mutluluk oyunları oynamak zorunda kalmadan, gülüp eğlensinler istedim.

Sonra elimde iki renk kaldı.Biri maviydi ona sana layık gördüm.Engindenizler gibiydin sen benim için.Kucağına düştüğünde başım ellerin gezindiğinde annem ayağımın altından yer, başımın üzerindeki gök çekiliyor.Tüm ağırlıklarım eriyip gidiyor kurşun gibi yoğun ve ince ince…

Bana siyah kaldı anne.Bende onu alıp giydim omuzuma.Sonra yürüdüm, yol boyunca.Ama nereye gittiğimi görmedim .Dağ-taş. Her yer yaban otu. Öyle çoktu ki, öyle çok yabancı bakışlar vardı ki sorma anne.Biraz koparayım dedim parmaklarımı kestiler.Sakın merak etme sen. Hiç acımıyor canım.Sadece kanıyor içim anne.


Biliyor musun anne? Geçen gün bir kedi girmişti ya okulun kömürlüğüne.Onun yavruları olmuş. Beyaz, kahverengi,siyah-beyaz. Tastamam sekiz tane.Herkes kendi adını koydu. Ben ise senin adını verdim. Sevgi olsun dedim.Hüzün kokmayan sancıların içinden yırtıp çıksın geceden. Anne gibi olsun, korusun, kollasın dedim hep içimden.Sonra ağladım anne.Arkadaşlarım, yüzüme baktılar.Ben ise ağladım sadece.Sen sakın üzülme annem.Benim ki çocukça bir ağlayış işte.Hem bak ağlamıyorum işte.Ağlamakta neymiş değil mi anne...?


Bir çocuk koşarken düştü yere.Koştuk hep birlikte kaldırmak için. Dizi kanamış, kolu incinmiş biraz.Anne diye ağlıyordu. Annesi yoktu ki onun. Daha bebekken gitmiş cennete.Hep bakar, korurmuş gökyüzünden.Şimdi gelip öpecekmiş yavrusunu.Geçecekmiş acıyan yaraları.Çocuklar ağlamasın anne. Küçükte olsa, büyükte olsa ağlamasınlar anne…Sen dua et Allah’a. Ağlatanların, utanacağı gün çok yakın değil mi anne?


Sen sakın beni bırakıp gitme anne.Ben daha küçüğüm. Boyum küçük.Ellerim küçük.Minicik kalbim küçük.Sözlerim küçük.Ben hiç büyümedim aslında anne.Hala senin kolunun üzerinde, başım sinene uzanmış haldeyim.Sev anne beni .Çocuk gibi sev…



Fotoğraf:Aynur Kalyoncu Engindeniz.