tüm gece konuşup zoraki kapattığım telefondan sonra nihayet yatağımdaydım. soğuk ve dağınık yatağımda. yorgundum aslında fazlasıyla. çok konuşmuş bi o kadar da ağlamıştım. "allahım ben ne yaptım böyle" diye geçirdim içimden. az önce olan olayların tüm gerçekliği suratıma tokat gibi çarpıvermişti. bitmişti her şey. bir kez daha terkedilmiştim ama bu... bu çok acıtıyordu ya. bakmaya kıyamadığım gözleri bir daha göremeyecektim, sımsıkı sarmayacaktı o kollar beni, geceleri güzel şiirlerini okuyamayacaktı bir daha... damla damla akıyordu gözümden yaşlar. istesemde hakim olamıyordum. şimdiden özlemiştim onu. dayanabilir miyim acaba onsuz günlere? dayanamadım kalktım yataktan. tekrar arayacaktım onu ama önce bir sigara yakmam gerekti. kendimi toparlamalıydım. aradım. boğuk bir sese karşıladı beni. "noldu?" diyebildi sadece. durakladım. sanki konuşmayı unutmuştum. kelimeleri hatırlamakta güçlük çekiyordum. sonra bir anda ağzımdan "SENİ SEVİYORUM" çıktı. "SEVİYORUM SENİ, yeni doğan bir bebeğin annesine muhtaç olması kadar muhtacım sana, karaya vurmuş bir balık gibi çırpınıyor kalbim. bırakma beni..." sonrası uzun bir sessizlik. kalbimin durmasına ramak kalmıştı. ne düşünüyordu ki, aklından neler geçiyordu acaba? sonra bir ses "üzgünüm, ben seni sevmiyorum" deyiverdi. telefon kapandı suratıma. o an için yaşadığım acıyı bir tanrı bir ben bilebilirim. tekrar yatağıma gittim. soğuk ve dağınık yatağıma. sıkıca sarıldım yorganıma. üşüyordum ve beni ısıtacak hiçbir şey yoktu yorganım dışında...