Kocaman gözlerini dikmiş, dikkatle bakıyordu. Bir yandan elindekini evirip çeviriyor, meraklı gözlerle bir şeyler arıyordu. Öylesine kendinden geçmişti ki, geldiğimi fark etmemişti. Bir süre izledikten sonra sordum:
- Ne yapıyorsun kızım?
- Hemşireleri arıyorum ama göremiyorum.
- Hangi hemşireleri?
- Hani sen demiştin ya, yara bandının içinde minik minik hemşireler var, onlar yaralara pansuman yapıyor, yaralar da öyle iyileşiyor diye. İşte o hemşireleri arıyorum.
-???
-Neredeler baba? Sen bana gösterebilir misin?
-???

Yutkundum. Kahkahalarla gülmek ya da tüm ciddiyetimi toplayıp, "bak yavrum" ile başlayan bir cümle kurmak arasında bocaladım. Ne de olsa çok genç yaşta baba olmuştum ve tabiri caiz ise kızımla beraber büyüyorduk. Öğrenme aşkının en yoğun olduğu dönemde bana sorduğu soruya dalga geçmek için verdiğim cevabı ciddiye almış ve bütün saflığı ile yara bandının pamuk kısmında, yaralara pansuman yapan hemşireleri arıyordu. Babası da yanlış biliyor olamazdı ya.

Geçen yıllar içinde kızımla her zaman iyi bir dost ve iyi bir arkadaş olduk. Artık yara bantlarının içinde hemşire olmadığını çok iyi biliyor, zira 3 yıl önce tıp fakültesini kazandı ve hayatını insanların yaralarını tedaviye, acılarını dindirmeye adadı...