Anadolu’da köyün birinde köylülere zulmeden bir muhtar varmış. İşi gücü insanları hakir görmek, gururlanmak, kibirlenmek ve zenginliğini güç unsuru olarak kullanmakmış. Çevresinde pek sevilmezmiş doğrusu. Kendini seven sayan olmadığı için, herkes onun kötü davranışlarını anlatır dururmuş…
Bir gün bu muhtar köyün imamının yanına gider ve imama:
“Yav Hoca Efendi! Vaazlarında ya da hutbelerinde benim adımı anmıyorsun, benden hiç bahsetmiyorsun, benim iyi meziyetlerimi anlatmıyorsun. Benim gibi önemli bir şahsiyet es geçilir mi? Demiş.
İmam da muhtarın şerrinden çekinmiş, muhtara yok da diyememiş.
İmam Efendi:
“Tamam, Muhtar Efendi, ben seni vaazlarımda ya da hutbemde öyle anlatacağım ki, yedi âlem seni hiç unutmayıp hatırlayacak. Demiş.
İmam kürsüde başlamış vaaz yapmaya…
Camide hiç izi, tozu olmayan muhtar, o gün adının anılacağını bildiği için en ön safa oturmuş.
İmam Efendi, başlamış kürsüden vazetmeye. Muhtar, imamın anlattığı her şeyi can kulağıyla dinliyormuş. Kendisinden ne zaman bahsedecek diye sabırsızlanıyormuş.
İmam Efendi, başlamış muhtardan bahsetmeye…
İmam Efendi:
Bizim köyümüzün muhtarı varya! Bizim muhtar; öyle iyi biridir, iyi biridir, öyle biridir ki; "Kelbi Ekber’dir" "Kelbi Ekber’dir" "Kelbi Ekber’dir" diyerek konuşmasını tamamlamış.
İsmi anıldığı zaman Muhtar Efendi, sevincinden neredeyse göklere uçacakmış…
Köylüler ve yedi âlem de bundan sonra muhtarı "Kelbi Ekber" olarak tanımışlar…
14.10.2011
Çekerek
• Kelbi Ekber: En büyük köpek demektir.