Yağmur yağdı yağacak. Şemsiye de almadım yanıma. Romatizmalarım zaten iki gündür eklem yerlerimi ele geçirdi. Bir koşu işlerimi bitirmek ve hemen eve dönmek derdindeyim. İlk uğrayacağım dükkanın önünde indim dolmuştan. Çabuk çabuk işimi bitirdim çıktım. Uğramam gereken diğer dükkana oldukça uzak bir mesafedeyim.


Yağmurun öncüsü çise de atmaya başladı bir yandan.
Geçtiğim sokak otuz yıl önce evlenerek yerleştiğim sokak. Gelin geldiğim ev de işte tam önümde. Kapının şekli boyası aynen duruyor. Gayri ihtiyari yavaşladım.


Aklımdan bir sürü hatıra geçmeye başladı. Bu demir kapıdan on sene girdik çıktık. Çocuklarım her sabah bu kapıyı açarak okullarına gittiler. Eşim elinde ekmekle bu kapıdan geldi akşamları. Komşu günlerine bu kapıdan çıktım kucağımda çocuklarımla. Rahmetli halam bu kapıdan geldi bir gün aniden yeni evlenmiş yeğenini ziyarete ve fasulye diblesi yaptıktan sonra bu kapıdan uğurladım onu bir ikindi vakti.


Evliliğimin ilk on yılı bu evde geçti. En güzel on yılı. İlk kez bu evde anne oldum. Eşimi asker dönüşü bu evde karşıladım. Sonra kızım doğdu. Becerikli komşularımla yufkalar açtık, tarhanalar yaptık...


Ne çok açıp kapadım ben bu kapıyı. Evin arkasındaki duvardan düşerek kafasını yardığında komşu Hikmet bey benim haberim olana kadar oğlumu hastaneye götürüp tedavi ettirip bu kapıdan bana getirdi.


Annem torunlarının elinden tutarak bu kapıdan çıkıp onları okullarına bıraktı kendi iş yerine giderken.


12 eylül ihtilali de bu evdeyken girdi hayatımıza.


Çok misafir ağırladım ben bu evde bütün acemiliğime rağmen.


Ve bir gün konu- komşu ile helalleşerek bu kapıdan çıkıp başka bir eve taşındık.


Dile geldi kapı resmen. Benimle hasbihal etmek istedi. Vefa bekledi sanki yıllar öncesinin hizmetlerinin bir karşılığı olarak.


Yağmur artmaya başladı.


Şemsiyem de yok.


Hızlı adımlarla yürüyerek uzaklaştım kapıdan, evden, hatıralardan…