“Neye lazım vesikalık resim? Herifi mi boşuyacan?” diye espri ile sorunca tanıdık fotoğrafcı abi “Af”tan yararlandım üniversiteye kayıt yaptıracam” diyemedim ben de tabi. Öyle ya vesikalık resim bu yaştan sonra ikametgah, tapu işlemleri ya da boşanma belgesi için lazım olabilirdi.

Aslında evde önceden kalma 5-6 tane vesikalık resmim vardı ama yeni olsun istedim. Daha da doğrusu evdekini beğenmediğim için yeniden vesikalık bir resim çektireyim dedim iyi çıkacağını umut ederek.

En son vesikalık resim çektirmeye gittiğimde yüzümün ortasına "Poft" diye patlayarak bir süreliğine gözümü kör eden flaş bu sefer patlamadı. O her an devrilecek imajı veren ayarlanabilir taburede fotoğrafcının talimatlarına uygun verdim pozumu. Başımı hafif sola eğerek ve hafif de tebessüm ederek. Gözünü kırpma! Elleri göbeğinde kavuşturmak serbest..

Bir saat sonra almaya gittiğimde ise resme bakar bakmaz tam bir hayal kırıklığına uğradım. Az da olsa iyi çıkar diye ümit etmişim demek ki farkında olmadan. Ne gezer! Neden hep böyle kötü çıkılır vesikalık resimlerde bileniniz var mı? Eti, kemiği benim ama ifadesi asla benim değil fotoğraftaki kadının. Yok böyle bir ifadem benim yahu! O kadar aynaya bakar dururum senelerdir hiç böyle bir bakışla karşılaşmadım ben…

E napılır bundan sonra tabii ki doğru başka bir fotoğrafcıya gidilir.

Bu defa espriyi ben yaparak giriyorum içeriye. “En az 10 yaş gençleşmiş bir vesikalık fotoğraf istiyorum”

Ve ilk defa doğru düzgün bir vesikalık resmim oluyor. Şaşırıyorum.

Güzel çıkmış bir vesikalık resmin insana iyi hissettirmediğini kim söyleyebilir!

Keramet espride miydi yoksa?