Birkaç kere battı güneş. Birkaç kere de doğdu. Her defasın da beni kandırmayı başardı, yeni bir güne çıkaracağı vaadi ile. Ama hiçbir zaman yeni olmadı. Her defasın da aynı güne vardım ve aynı geceye. İçin de sayısız ölümü ve sayısız acıyı barındıran ‘yeni’ bir güne ve geceye.

Birkaç kere göründü ay, yırtarcasına sıyırarak bulutları. Her defasın da umutla baktı gözlerimin içine. Bende ona. Buluşturdu bizi, Al-i İmran 104’ü Nisa 75’i hayatlarına şiar edinen tüm yoldaşlarımla. Özlemlerimizi yetiştirdi birbirimize. Söz verdi her birimize. Bunu sonsuza kadar yapacağına dair. Ahidleştik yoldaşlarım ve ay ve ben. Devrim üzerine, Devrim adına ve Devrim için…

Birkaç kere indi yağmur, gökleri yararcasına. Her defasın da mutlu etti bizi ve tüm mazlumları. Bize can veren , eski dostumuz sokakları ve kalbimizi tertemiz etti. Kapitalizmin ve emperyalizmin aşağılık diktalarına meydan okudu bize gülümseyerek. Ve her gelişin de ruhsuzlara ve umutsuzlara inat umut ve ruh saçtı tüm Devrim gençlerine.

Ve yeni bir yürüyüşe çıktık. Ben, Ay, Yağmur ve tüm Yoldaşlarım. Rotası Suriye, Filistin, Çeçenya, tüm Ortadoğu ve tüm asya, sonu ölüm olan yeni bir yürüyüş.

Ki ! yeminliyiz biz Fıtrat’a, doğan her mazlum için ölmeğe…












Mustafa YADİGAR