Uzay boşluğunda yalnız kalmış bir insan ne kadar iyi olabilirse o kadar iyiyim şimdi. Göktaşları, yıldızlar falan. Kafamın içi kocaman bir uzay şimdi. Ve ben. Ben içinde sağa sola koşturan bir divane. İstatiksiksel olarak elde var yığınla düşünce. Ve bir sürü yol. Hangi taraf iyi adam? Alev topuna dönüşmüş düşüncelerim hızla beynimin koridorlarına çarparken, ben bu sefer hiç zevk almıyorum. Bir volkan gibi patlayıp kafa tasımın üstünde bir krater oluşması an meselesi.
Sonra oralar verimli bir toprak haline gelecek. Yeşermek içten bile değil. Falsolu bir düşünce ordusu kavisli bir şekilde kulaklarımı parçalayıp dışarı fırlıyor. Tahribat büyük. Beynimin sol tarafı, sağ tarafa savaş açmış. Petrol yatağı falanda yok ki arkadaş. İç güdüleri tetikleyen mekanizma büyük hasarda. Dışsal sezimleme zımbırtısı ha patladı patlayacak. Beyincikler arası sokak turnuvasında doğal olarak yönetim birbirine düşünce, iç karışıklıkta patlak verdi. Duygusal zeka oranı on. Mantıksa hiç yok. Emir komuta muhalif birliklerin elinde. Muhafızlar kahvede. Akıl sınırları zorlanmakta. Komşu beyinlere zarar vermesek bari. Hormonsal diplomasiler, proteinsiz veriler. Bir adamın içi nasıl boyle karışırdı. Casus düşünceler birliği pusuda. Uygun zamanı kollamaktalar. Uygun zaman ne zaman? Kadınlar ve çocukları önce kurtarmalı. Bu klasik ve duygusal emri illa ki yerine getirmek şart. Yangında ilk kurtarılacak neydi. Kalp. Alın bunu alın.