Gece acayip olurum...

Hiç tanımadığım hallerime bürünürüm. Hiç karşılaşmadığım yüzlerimle tanışırım. Hiç görmediğim gözlerimle bakışırım. Hiç tatmadığım hayatlarımla sohbet ederim. Hiç yazmadığım tümcelerimle siyaha boyanırım. Hiçleşirim kimliksiz kimsesizliğimde. Kendimi tanımaktan zorlanırım. Sessizliğin koyu renginde suskun cümleler yudumlarım...



Gece şiirle dolarım...

ilham perilerinin çılgın ve bereketli saldırısına uğrarım. İmgeler ordusu yüreğimi işgal eder. Ne yapacağımı bilemez duruma gelirim. Sormaz kimse beni ne haldesin diye. Kaderimle baş başa kalırım. Acizliğimi ya da zirveliğimi görürüm geceleri. Geceleri ben, başka bir insan olurum. Ne bir tanıma karşılık gelen, ne de az buz kaybolan...



Gece değişik hayaller kurarım...

Aklıma gelenleri söylemekten çekinirim. dilimi zor zaptederim. İçimden geçenleri söylememek acıtır beni. O anlardan benliğimi dünyanın en sır tutanı kabul ederim. Azğıma urfa isotunu da sürsem, tek kelime çıkmaz dudaklarımın arasından...



Gece bilinmeyen memleketlerde kaybolurum...


Şehir şehir dolaşırım. en çok İstanbu’a uğrarım. Van’nın 8 ay süren serin baharına atarım adımlarımı. Siirt’in fıstıklarını tatmak için botana çeviririm yönümü. Ve nereye uğrasam da Mardin’i özlerim. Cansız beyaz taşları her kentte ararım. Kent sakinine dönerim geceleri. Geceleri şehir gezer hecelerim...



Ve gece gündüz doğururum...

Sabah olmadan güneş açarım. Gün doğmadan bugünümü yaşarım. Bugün gelmeden tekrar akşamı geceye teslim ederim. Gece, aydınlığımdır. Gece, tutunduğum sağlam dalımdır. Gece, duygu yoğunluğumdur. Gece, hem günahım hem sevabımdır. Gece, diğer ruhumdur...






.............................
Mehmet Selim ÇİÇEK
3 Ekim 2011,,,01.27
Mardin