... Ve ömur kısa ve zaman. Dinmiyor gözyaşı nede acı. Yine hüzün birikiyor yüreğime... Bütün sokaklar çıkmaz, bütün kapılar kapalı ve bütün perdeler örtük... Döndu mevsim, Sonbahar kapıyı çaldı. Yaz boşaltıyor eşyalarını... ve yapraklarını döken ağaçlar gibi simdi ruhumun sessizliğini dökeceğim birer birer... Ve ömür kısa ve zaman... Yine hüzün birikiyor yüreğime...

Yağmur yağıyor kaç gündür, durmak bilmeyen bardaktan boşanırcasına yağan bir yağmur, Şehrimi temizliyor, yoksa geçmişe ait izlerimi... Güneş görmeyen bodrum kati yüreğim. En ufak yağmurda sızdırıyor iste. Hangi iklimin çocuğuyum ben, hangi mevsim bana gulen. Yoksa doğarken olumu doğmuşum. Nedir bu ruhumu can çekiştiren. Yağmur hala muradına ermedi, hala değiyor yüreğime... Ve omur kısa ve zaman, yine hüzün birikiyor yüreğime...
Vuslatın esrarı gecelerinde, mor bir çiğlik duyulur derinlerden, İrkilir kalkarsın yerinden, oysa ne yerdesindir nede gökte. Beyaz bir kefene bürünmüş sevda, dört gözle bekler seni, belki gelir diye köse başında... Derin bir hıçkırıktır bundan sonrası, yasayamadıklarına, burun kıvırdıklarına ağlar gözlerin, bir mevsim gibi gelip gecen sevdalarda dem bulur yüreğin. Ağlarsın, ağlamayı gurur yapar susarsın, acı yayılır hecelerine, nefesin kesilir bu defa yüreğinden ağlarsın, göz yasların yavaş yavaş içine süzülür... Ve ömür kısa ve zaman... Yine hüzün birikir yüreğime...

Bilmezler kimse, bilse de görmezler... Sende susar anlatamazsın. Oysa çınar değilsindir sen, olsa olsa ayağın sevdanda prangalıdır. Sevdan ise vatanında dalgalanır... Susarsın askın çilesi der susarsın. Sussan sen yanarsın, konuşsan o. Aşka yasak koyarsın. Bu defa sözünü dinlemez yüreğin... Yasağı deler, bir isyan başlatmıştır derinlerde ve durmadan yer bulur benliğinde. Artik isyan başlamıştır, ayağında pranga. Bir masal sanır dinleyen belki inanmaz bu cağda... İki metre, üç adimdir, belki iki kol mesafesi kadar sevgilinin yeri... Ama uzanamazsın, uzansan dalın kırılır, belki de kolun kırılır... Bu deruni kavgada, aslında kırılan sadece gönüldür... Ve ömür kısa ve zaman... Yine hüzün birikir yüreğime...

Hangi rüzgâr koşar peşinden, kim bekler geceyi gündüze kâtip seni... Kim nakıs nakıs dokur sözcüklerin arasına seni... Bensiz olur mu sabah? Ya yıldızlı gecelerin... Bilki kıyamet kopsa sönmez içimdeki ateşin... Biliyorum gözlerindeki matem, sacının siyahına karışmış savrulur ummanlarda, an olur susturursun deli gibi köpüren denizi... An olur bir fırtına gibi yıkar geçersin... Ardında vurgun yemiş bir sevdalı gibi dağılır kalır umutlarım... Ve ömür kısa ve zaman... Yine hüzün birikir yüreğime...

Bir kere baksan gözlerime, bir kere kulak versen bana, ne ihtilaller yapar yüreğine dalarda. Ama payımıza düzen korsan bir sevdanın kürek mahkûmluğu... Belki de şarkı söyleyen ve sevdayı bekleyen bir hayal bekçiliği benimkisi... Simdi masum bir aldanış sayıp her şeyi, intiharı koklamalı gözlerim... Kırıp artik savaşçı kılıcımı... Yüreğime cemre gibi düşmeni beklemeliyim... İlk defa titriyorum belki, ilk defa beni çağıran yollardan korkup... Üzerime bir siyah perde çekilmesinden korkup titriyorum. Oysa ben yalnız seni düşünüyorum... Ve ömür kısa ve zaman... Yine hüzün birikir yüreğime...

Bitmeyen bu susuzluk ve sönmeyen bu hasret... Ne kadar daha kaçacaksın benden ceylan gözlü... Ne zaman sesime ses vereceksin kalbimin mahuru... Gülümse de kalbimdeki gül buyusun... Uyandır bülbül sesli şarkısıyla baharın... Bir nihavent ezgiyle seslen bana... Ne olur üzme beni, içimden bir parçayı koparıp götürüyor suskunluğun... Simdi sonbaharın Eylül deminde asude ve yorgunum... Baharın koynundan kopup gelirken sana ne olur siyah gözlerinle beni de götür... Uyku tutmuyor sevdalıları, uyku tutmuyor karanlıkları... Bir adam izlerini arıyor. Bir adam sana vurgun... Ve ömür kısa ve zaman... Yine hüzün birikir yüreğime...

Ama sen silersin hasreti...

Doğan ORMANKIRAN

Londra (09.09.09)