Günleri yıl saydım, haftaları asır. “Gülecek miyim?” diye sorup durdum kendime. Hiç kaybetmedim umudumu, hiç yitirmedim sana olan sevdamdan küçük bir kırıntı bile, bıkmadan bekledim GÜNEŞİM olup doğacaksın günlerime diye ve doğdun sevgili, yine ısıttın üşüyen yüreğimi, yine gülümsettin titreyen dudaklarımı ve yine su misali dupduru yaptın gözlerimdeki hüzünleri.

Günler sonra ilk defa senin ile merhaba dedim ayaz sabahlara, ilk defa o kadar yorgun ve dermansız olan bedenim kuş misali uçtu gökyüzünde. Günler sonra ilk defa bu kadar sevgi ve umut ile gülümsedi gözlerim dünyaya.

Öylesine özlemişim ki seni, öylesine yanmışım ki sensizlikte ve öylesine sancı içindeydi ki yüreğim, bu sabah ilk defa, tüm acıları attım yüreğimden. Ve gül misali açıldı dudaklarım Ağustos ayı gibi Nisan da.

Günler sonra ilk defa, dermansız kalana kadar koşmak istedim sokaklarda, haykırmak istedim ağız dolusu “ geldi bak gitmemiş yârim” diye. Duysun istedim içimdeki sevda dolu duyguları dağ, taş ova. Anlasınlar istedim sevginin yürekleri nasıl aydınlattığını.

Günler sonra ilk defa, kumsalda çırpınmıyordu martılar, penceremin önüne konmuş gülümsüyorlardı bana. Uçmayı unutmuştu güvercinler, kanatlarında özgürlük, gagalarında sevda türküsü vardı, haykırıyorlardı balkonumun demirinde. Ve ilk defa soğuk kış aylarında leylekler sıcak ülkelerden dönmüşler geri, yuva yapmışlardı bacalara ve senin sıcaklığını getirmişlerdi bana.

Günler sonra ilk defa doyasıya sarıldım aşka, “ çok işim var” demene rağmen uzandım kollarına, içimdeki tüm özlemlerimi bitirdim bir anda, öptüm öptüm doyasıya sevgi ile bakan gözlerini, damla damla kayboldum sevgiye susayan teninde, ayırmadan gözlerimi gözlerinden saatlerce baktım gözlerinin içine, ilk defa utanmadım, bana bakan gözlerden, aldırmadım hiçbir şeye, kaybolup gittim “ can suyum” dediğim bedeninde.

Günler sonra ilk defa, çıktım parmaklıklar ardından, kırdım tüm mazgalları, sildim güneşin önünden bulutları, güne doğdurdum yıldızları, engin maviliklere yelken açıp, sonsuz gökyüzünde kanatsız uçtum sevdiğim. Kuruyan dudaklarımı ıslattım dudaklarınla ve yok ettim sana olan susuzluğumu. Kan olup damarlarımda ığıl ığıl aktın bana. İzin almadan dolaştım tüm hücrelerini, kazındın yüreğimin en güzel köşesine. Dokunamadım sana, incitirim diye korktum, yükseltmedim sesimi rahatsız olmasın diye. Hırsız misali kondurdum öpücükleri bedeninin her köşesine, attım içimdeki tüm kaygıları, ölümsüz sevdam ile sarıldım yüreğine.

Günler sonra ilk defa ayıpladı görenler, neler oluyor dediler cevap vermedim, lal ettim dilimi, konuşsun istedim gözlerim, anlatsın dedim mimiklerim. Bakıp geçer iken yanımdan “ anladık” dedi ayıplayanlar beni. “Böylesine bir sevda görülmemiştir biliriz şimdi”

Günler sonra ilk defa yankılandı sesin kulaklarımda, uyandırdı beni daldığım uykulardan, iki elim ile ovuşturdum gözlerimi “ Rüyada mıyım” dedim, bir çimcik attım tenime acıttım. Rüya değil idi gördüğüm, sendin seslenen ve sendin gelip usulca yanaklarıma öpücük konduran. Sendin gözlerimden akan yaşı silen. Sendin bana seslenen “ geldim canım uyan” deyip, yaşama sevincini çağlayanlar gibi yüreğime ve bedenime akıtan.

Unutma sevgili, bedenlerin ayrılığı değil, yüreklerin ayrılığıdır ölümü an be an yaşatan. Sen yüreğime yazılmış, alnıma kazınmışsın, hangi el çıkartabilir seni benden


Türkan DİNÇER (onurmsun)
08.08.2011


Fotoğraf: Türkan DİNÇER
Yer: Sinop da özel anlar