iklimler düşüyordu...

Ben en çok yağmur yakalamayı severdim ve yağmur biriktirmeyi. Gözlerimi ıslatırdım, toprakla kurular yeniden ıslatırdım.. Hüznüm yeşerirdi uzaklarda. Uzaklardaki yabancılar hüznümü biçerdi. Ben ne zaman "ah" etsem bir çiftçi umut ederdi yaşamayı. Yaşamakla ölmeyi ayırt edemeyen çitfçilerdi bunlar. Ölür gibi yaşarlardı ve öldüklerinde yeniden doğarlardı..

Sapla samanı, akla karayı, aşkla haramı hep onlar karıştırırdı.
Elleri huysuz, gözleri telaşlıydı, alınlarına kuyular kazdırmıştı yıllar. İçlerinde bahrin sırlarını hapseden kadim kuyular..

Birkaç sersem gün kalmıştı geriye. İklimlerden; "gitme vakti". Bavulum biraz daha eskiydi biraz daha dolu. Ali nin gözyaşları, Fatma nın kırık kalbi, Neşe nin neşesi, Muhtar ın kimsesiz bencilliği, Osman ın mahcubiyeti, Hayriye nin edepli yanakları, kadınların dedikodusu, erkeklerin erkekliği ne varsa koydular bavuluma...

Hani çitfçi?