Kin tehlikeli bir duygudur.Biliyorum ama şu an kinle doluyum.Askerimin kanını akıtanların kanıyla o sığındıkları dağları kırmızıya boyamak istiyorum.Evet kin doluyum.Elime silah verip ’hadi savaş’ deseler tek başıma saldırıp gözümü kırpmadan önüme çıkanın beynine sıkacak kadar kine sahibim.Bu faşislik değil.Bu bir insanın damarına inadına basıldığında vereği tepkidir.Artık bir şeylerin görülmesi gerektiğine inanıyorum.Tamam şehirdeki Kürt halkla iletişim kurarak bağları sağlamlaştıralım ama dağdakiyle şehirdeki terör yanlılarıyla neyin iletişimi yapıyoruz.Onlar suç işliyorlar.Suçlar da cezaya tabidir.Hangi hukukta suç işleyenle onlara cezasını verecek olan kurumların iletişime geçip pazarlık yaptığı görülmüştür.Bırakın askerlerimizi dağlara bulduklarını indirsinler.Hadi tamam diri diri yakalayıp hapse atsınlar ona da tamam ama ’silahı bırakın sizi affedelim gelin topraklarımızda barış içinde yaşayalım’ ne demek? Bu bir hayaldir.Siz hiç bir mahkemenin bir hırsızla pazarlık yapıp ’bir daha hırsızlık yapmayacağına söz ver seni salayım’ dediğini gördünüz mü? Adalet dediğiniz şey ’barışçıl’ bir temel üstünde değildir.Adalet dediğin şey herkese hakkının verilmesidir.Dağdaki itlerin hakkı affedilmek midir? -Ki o itler de affedilelim de şehirde adam gibi yaşalım demiyorlar- Yoksa devlete isyan etme devleti bölmeye çalışma suçlarından dolayı idam edilme ya da ömür boyu hapis edilme midir? Cevabı çok açık değil midir bu sorunun sizce? Neyi bekliyoruz hala? Bu itlerin insan olmasını mı? Daha çok bekleriz.Daha çok kinle dolarım ben.Yalnız şuda ortadadır ki kinle dolan yalnız ben değilim.Binlerce,Milyonlarca kişi kinle doluyor.Ve bir gün patlarsa bu milyonlar kinin kusarsa, bunun vebali kimde olur bunu bir düşünmek gerek.Bunun sorumlusu kesinlikle biz olmayız.