O değil de;

Yollarda görüyorum... o minicik bedenleri, minicik yürekleri, minicik elleri olan, minicik adımlarıyla yürümeye çalışan, minicik yavruları anneleri yürürken öyle bir sürüklüyor ki sanırsınız annesi değil de düşmanı...

Ne var birazcık adımları yavaşlatıp minik yavrularına ayak uydursalar, onlar bir tümseğe çıkmaya çalışıp zıplamak istediklerinde izin verseler... sanırsınız incileri dökülecek...

Ne var ellerini bırakmak istediklerinde uygun yerlerde buna izin verseler de çocuklar bildiği gibi özgürce yürüse...

O değil de;

Babalar böyle konularda daha tölaranslı davranıyor gibi. Çocukların ilgilendiği şeyle ilgileniyor ya da ilgileniyormuş gibi yapıyorlar. Geriden bakıldığnda daha keyifli görünüyorlar.

O değil de;

Şimdi bisikletler çıkmış ama hakimiyet annede. Arkada uzunca bir sopası var. Çocuk bisikleti kendi bildiği yöne süremiyor, hızını kendi ayarlayamıyor. Bisikleti sadece sürdüğünü zannediyor. Hakimiyetin kendinde olmadığını farkettiğinde huysuzlanıyor.

O değil de;

Aklıma Yaşar Kurt’un ’Kukla’ şarkısı geldi,

Kuklayım ben kukla
Annem giydirdi beni
Babam boyadı yüzümü
Öğretmenler doldurdu içimi

Herşeyi onlar öğretti
İşe ne zaman gideceğimi
Ne zaman işten çıkacağımı
kaç paraya çalışacağımı
Onlar Öğretti
Kuklayım ben kuklayım!

Oyumu kime atacağımı
Akşam kaçta yatacağımı
Çişimi nereye yapacağımı
Nezaman güleceğimi
Nereye gömüleceğimi
Onlar Öğretti
Kuklayım ben kuklayım!

İpimi çekersiniz, oynamaya başlarım
Düğmeme basarsınız, ağlatmayı becerirsiniz

Yalnız birşeyi unttu bunlar
Yalnız birşeyi unttu bunlar
İpler kimin elinde?
İpler kimin elinde?
İpler kimin elinde?
İpler kimin elinde?

O değil de;

İyi Bayramlar.