Nerde kaldı gecenin kara gözlüsü dedim kendi kendime. Soluma döndüm sol yanım bomboş. Sağıma baktım sağ yanım savaş alanı …Ürkekçe bir silkindim başımı göğe kaldırdım bumu adalet diye fısıltılarımla isyan ettim. Gözlerim yanmaya başladı önce sonra inceden bir karartı geldi beynimin ücra köşelerine. Hayat vurdu, yar vurdu, felek vurdu… Ben isyancı mıyım dedim duruldum. Sevinçlerim düğümlendi boğazımda. Gecenin asi rüzgarı hücrelerimi donduruyordu , ben donmamak için gayret bile göstermedim. Kendimi bıraktım üşüyen rüzgarın soğuklarına…

Nerde mazinin kara gözlü meleği. Nerede dedim hayalim, kederlerde kalan bir yalnız adam rolündeyim. Kimsenin olmadığı yerde, bir başıma kaldıkça ağlıyor, içiyor , içtiğim yerde sızıp kalıyorum artık. Mekanım olmadı gitti, yüreğinden çıkardın çıkaralı…

Söz diyemiyorum artık. Beklemek istemiyorum yarın doğacak olan güneşi. Hayal etmiyorum umudu, mutluluğu… Hani olur ya seversin sevilirsin… Ve sevdiğini saklarsın bazen karşılık almadın mı , işte ona benzer bir sevda bu bendeki. Bilmiyorum yarınlar bize ne getirecek, nelerle karşı karşıya kalacağımızı

Şimdi sen yoksun yosunlu duyguların, paslı umutların tutsağıyım ben burada. Hayata bir gülümseyiş vermek istiyorum, dalıp dalıp seni ve senli yarınları umut ederekten nefes almak istiyorum. Biliyorum sende seviyorsun beni. Ama bilmem neyi değiştirir ki. Dudakların bana seslenmedikçe, kelimelerin bana akmadıkça ve kalbinin tek sahibinin ben olduğunu söylemedikçe neyi değiştirir bilip bilmemen …

Hani Sibel ablamız okuyor “sensiz sabah olmuyor” diye işte o parçadan kendime hisse aldım. Sakladım tüm bana uyan satırları. Her kelimeye her harfe seni nakşettim biliyorsun seni nelerden çok sevdiğimi, senin için nelerden geçebileceğimi… Seninde beni sevdiğini biliyorum ama bilip bilmemek değil bu. Ben seni kendimde hissetmek istiyorum.


NOT: sevgili ustatlarım şiir tarzında bir yazı oldu
kusur ettiysem af ola ...
.........sevgilerle.........