Varı mı yoğu mu adamıştım ona? Aldığım her nefeste, kalbin her ritminde o vardı. O mutluluğum hiç bir şekilde tarif edilemezdi. Güneş sabahları pırıl pırıl doğardı. Geceleri mutluluktan göz kırpan yıldızlar; ayın gölgesi deniz dalgalarında nasıl aşk ile dans ediyorsa, benim mutluluğum öyleydi.

Oysa şimdi yüce ve sarp dağların arasında, dipsiz uçurumların kenarındayım.
Gözlerim kapalı bir şekilde kendimi aşağı bırakıyorum. Kuş kadar hafif, yeni doğmuş bebek kadar masum hissediyorum kendimi.

Yüzüme çarpan ılık bir rüzgar, yavaşça çekiyor dibe doğru beni ağır ağır… Yalnızım çok yalnızım. Çevremdeki insanlar sahte, dostluklar yalan. Koskoca bir gençlik boşa mı geçmişti acaba diyorum kendi kendime?

Düşünüyorum da, ne oldu dopdolu bir hayat birden kayboldu... Yok yok ben bu değilim. Kendime gelmeliyim…

Uçuruma düşmek mi, hayır kendimi hemen yukarı çekmeliyim? Ve başladım bağırmaya/çağırmaya..! “Sesimi duyun, beni yukarı çekin. Böyle körü körüne düşüp ölmek var mı benim kitabımda.?” asla olmaz diyordum.

Haykırdığım çığlıklar uçurumda yankılanıyordu. “Artık duyun beni, ölmek değil, yaşamak istiyorum.” O sessiz çığlıklarım kulaklarımda çınlıyor hâlâ...

Terden su balığına dönmüş bedenim. Bir an yukarıya attım kendimi.

Yanımdaydı oh çok şükür! Canım nefesim, çarpan yüreğim, yaşama sevincim o vardı. Sessiz bir şekilde uyuyordu benimle…

20/07’11
Leyla GEVREK