Sessizim yine bugün .
Sessizliğimdeki çığlıklara rağmen sessizim.Söylenemeyen sözlerle dolu yüreğim.Anlatılmayanlarla.Soru işaretleri var bir de ağır ve karmaşık.Kinayelerden hoşlanmam hiçbir zaman, imalar beni hep sıkar.Ne ise direk söylenmeli , söylenmeli ki karşındakine de cevap hakkı veresin.
İnsanız doğamızda bir çok kabullenmesek de olumsuz huylarımız var, bencilik, ukalalık , memnuniyetsizlik , ve hep istemek elimizdekilerle yetinmeyerek.Bir de hep haklı sanırız kendimizi , hep biz haklıyızdır, karşımızdakine söz hakkı vermeden .Oysa gözümüzle görsek bile konuşmalıyız ki , belki de ufacık bir ayrıntı vardır bizim göremediğimiz ki , bu ayrıntı o anlarda alınan kararların gereksizliğini ispatlayacak.
Önce kendimizi eleştirmeliyiz her zaman.Ben de yapamıyorum çoğu kez ama biliyorum ki konuşmaktır bir çok sorunun çözümü.Kabuğumuza çekilmek sadece acı verir kendimize ve sevdiklerimize.
Belki de sessizliğin sona ermesidir , mutluluk olmasa da içimizi kemiren küçük kurtçukların kelebek olması.Kelebeğin ömrü malum ama eşsiz güzellikleri için değmez mi ?