Aslında "ben seni hiç sevmedim" derken, seni üzdüm mü? diye sormaya bile tenezzül etmeyen adama, uzun uzun bakan kadın, gönlünün ta derinlerinden sessizce haykırdı ÖNEMSİZ...Aslında önemliydi! Hemde çok önemliydi. Aptal yerine koyulmak, aşağılanmak herkesi üzerdi, lakin kadını sadece üzmekle kalmamış, varlıkla yokluk arasındaki bir meçhule hapsetmişti çünkü onu aptal yerine koyan en sevdiğim, can, canım canözüm dediğiydi. Kızmak, bağırmak, ağlamak ve "neden neden senin için önemsiz olduğum halde, kendini benim için bu denli önemli kıldın" demek istedi ama yapamadı. Sustu sustu sonra sevdiğim dediği adamın gül cemaline öylece baktı bir daha görmek nasip olur mu diye düşündü. Son bir buse istedi çok görüldü. Ve yine derin bir nefes alarak ÖNEMSİZ dedi. Aslında önemliydi. Artık ayrılık vakti gelmişti her şeye rağmen sevdiğine döndü ve dediki; "Ne olursa olsun seni asla unutmayacağım" Adam "bak işte bundan eminim" dedi gülümseyerek. Adam sevildiğinden emindi ne güzeldir sevildiğinden emin olmak diye düşünen kadın keşke keşke dedi kendi kendine ben de bir nebze olsun sevildiğimi bilseydim....Acının Everestine çıkmıştı artık kadın, gözlerinden yaş gelmezken yüreği yaşla dolmuştu, nefes alamadığını hissetti bir an, fakat tıpkı savaşta yenilip yere düşen ve herkes savaş meydanını terkettikten sonra ayağa kalkan komutan gibi doğruldu yine ve sessizce haykırdı ÖNEMSİZ....ASLINDA ÖNEMLİYDİ...