Yoktu içimde sana dair hiç bir şey, artık bitmişti, gömmüştüm en uzak diyarların en kara topraklarına, ve sancılarım geçmişti uzun zamandan sonra.

Yastıklarda kalmıştı göz yaşım, avuçlarımda birkaç tel saçım, dudaklarımda kan, ve söğüdün tepesine astığım kin yaz güneşinde yanmış, kurumuş, oldukça ufalmıştı, görünmeyecek kadar azalmıştı.

Yanılmışım…

Sen değilsin ki özlediğim. Özlenen benim, aklımda kalan ne kaşın, ne gözün, ne her hangi bir güzelliğin, çünkü vazgeçilmez olan sen değildin, vazgeçemediğim benim çocukluğumdu. O hassas yanlarım, o kırılgan hallerim, o saf serzenişlerim, o boş hayallerim, o masum olan her şeyimdi benim vazgeçemediğim. Sen tüm bunların madde haliydin yalnızca. Ben seni kılıf yapmıştım tüm bunlara, o yüzden belki de sevdim bu kadar gözüm kara.

İşte sırf bu sebepten korktum ben senden ayrılmaya, korktum kaybetmekten seni değil, içimdekileri. Şimdi bu bencillik mi? Fakat eğer bu kadar savunmasız hissettiysem kendimi bu seni gerçekten sevdiğim içindi. Seni sevmemse her hangi bir sebebe dayalı olmayan çok doğal bir şeydi; karşıma çıkman aniydi, başımın dönmesi kafiydi, bütün aşklar böyle hesapsızca cana gelmez miydi?

Şimdi tüm bunları bilmem kaç yüzüncü defa tekrarlayıp bütün geçmişi ve seni yargılıyorum. Haberin bile olmuyor. Ben senin aklının ucundan geçiyor muyum, bunu düşünmek saçma geliyor. İnsan bazı soruların cevabını, soruyu sormadan da biliyor…

Gel onu hiç olmamış say, hala kendini nazlı gör gönlüm, gel bu dünya bize dar, bil ki gidecek çok yer var. Ah bir gelsem cesarete, bulsam o kuvveti kendimde, kalksam yine ayağa, başım dimdik koşsam saatler boyunca, ve yorulduğumu anladığımda bir bardak su gelse aklıma sen değil. Bir sevinç konsa omuzlarıma, bu bezmişliğin yükü değil.

Kimseyle dertleşmiyorum, artık senden bahsetmiyorum, Nazan bile dinlemiyorum, ben seni hiç özlemiyorum, sadece çocukluğumu istiyorum, lütfen, çek üstümden gölgeni, rahat bırak gözlerimi!


…………….VaNDi ’07……..