Biz hiç çocuk olamadık biliyor musun sevgilim.Oyuncaklarımız da olmadı aslında olanlarsa ikinci elden yırtıktı ve kaç defa kullanıldığı belli olmayanlardandı. Baloncuların arkasından koşar adım yürüdüğümüz günleri hatırla .Daracık sokakların arasından çıplak ayaklarla koştuğumuz o günler, çocukluğumuzun en buruk ve en hazin günleri olmuştur benim için.Biz koştukça baloncular uzaklaşırdı bizden..Ulaşılmayan baloncular mıydı,bilmiyorum ama..Hayaller uzaktı bizden..Neden mi bende bilmiyorum ama oynamak yasaktı bize...çocuk olmak çocukça davranmak,çocukça düşünmek yasaktı evet böyle bir kural vardı istisnasız her kes uyardı...Har akşam silah sesleri ile yatıp silah sesleri ile uyanmak kara bahtımız mıydı bizim.Böyle bir bahtı tanrı yazmış olamaz alnımıza..çünkü biz günahkar değildik sevgilim..Büyüyünce anladım biz hiç çocuk olmamışız aslında doğarken büyük doğmuşuz..Çünkü biz oyuncaklarla tanışmadan silahlarla tanışmışız..Dram üstüne dram yaşamışız..Kana bulanmış göz bebeklerimiz.
Bizim sadece hayal etmeye hakkımız varmış ama susmayı bilmeli ağzımıza kilitler vurulmalı imiş....Yoksa gerisini sen düşün.
FİKRET ŞANLI