3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
3967
Okunma
Oturuyorum bir başıma yalnızım yine sessizliğin sesini dinliyorum rüzgarın fısıltısı her gece olduğu gibi bu gece de döküyor içini gözleri dolu dolu elinde ise bir kadeh kadehi dolduran aşktı sıkı sıkı tutuyordu düşürmemek için o aşkı çünkü tek tesellisiydi onun kırılmasından korkar gibi yanından hiç ayırt etmezdi çok fazla sıkmış olacak ki kadehi yere düşürüp kıracağına elinde sıkarak kırdı ve ask damlaları birbir düşerken yere kadehin parçaları eline batıp canını yakmışcasına yüzünde acı bir ifade şimdi rüzgar neye yanmalıydı kadehi gözünden bile sakındığına mı yoksa değer verip karsılığını alamadığına mı ?
Ş.B.
Şiirin sahibi
Cevap Yaz