EY HAYAT!!!
Yaşadıkça,her soluk alıp verdiğimde,doğarken neden o çığlığı attığımı anlıyorum.Neden ağladığımı gördüğüm,yaşadığım her acı olaydan sonra daha iyi anlıyorum.
Bu hayatı biz mi seçtik?EY HAYAT!Neden bu kadar acımasızsın,neden hep acı yüzünü gösterdin bana???Neden hiç bir hatamı örtmüyorsun,her şeyi büyük bir heyecanla marifetmiş gibi yüzüme vuruyorsun??
Hani hep deriz ya hayat bir sınav diye..Doğar doğmaz daha ne olduğunu bile anlayamamışken,hiçbir hazırlığımız,kalemimiz,silgimiz,çözülmemiş sorularımız,bize birileri tarafından anlatılması gereken fakat hiç kimsenin “hadi bi cesaret”deyip anlatamadığı onlarca karmaşık konu,ezberlenmeyi bekleyen formüller,cevaplanmayı bekleyen upuzun bi soru trafiği varken,bomboş bir kalp,vicdandan haberi olmayan bir beden ve acımasız bir yürekle sırayla hepimiz bu sınava giriyoruz..Sınav çoktan seçmeli,süresi belli değil.Pek adil olmayan bir zamanlaması var diyebiliriz.Kimisine upuzun bir süre,kimisine kelebek ömrü misali sadece birkaç nefeslik..Kısacası bu sınav adil değil be Hayat! Bu sınav zor,karmaşık ve çok şıklı.Ne soru sayısı belli,ne süresi,ne yanlışı,ne doğrusu…
Evet haklısın HAYAT!!!
Seni yaşadıkça, o sebepsiz çığlımın sebebini anlıyorum.
Seni yaşadıkça,senden aldığım her solukta acımasız olmak gerektiğine inanıyorum.
Seni yaşadıkça,terk edip gidenin yerinde olmayı daha fazla istiyorum.
Seni yaşadıkça,neden acımasız,vicdansız kalpsiz olduğunu anlayabiliyorum.
Seni yaşadıkça,ağlayanın değil ağlatanın,terkedilenin değil terk edenin,geride kalıp bekleyenin değil,valizini alıp, duygularını idam edip arkasına bile bakmadan ardında kanayan bir kalp bırakanın yerinde olmayı isterdim hep.
Unutmamak için; kendine söz verenin,sevdası uğruna ölümü göze alanın değil,bütün yaşanmışlıkları yanına aldığı valizine koyan,bir kalemde yeni bir hayat kurmak yerine, hayatı bir kalemde silip atanın, sevdasını taşıyamayan yüreğin sahibinin yerinde olmak isterdim..
Çünkü senin bana öğrettiğin,bana yaşattığın,yüreğimi acıtan o gerçeğin farkına vardım!!!Geride gözü yaşlı bir yürek bırakan hep daha çok sevildi.Geride kalana yapacak pek bir şey bırakmadın kuru bir “hoşça kal”dan ve akıp akmamakta tereddüt eden birkaç damla gözyaşının sahibine.
EY HAYAT!!!Kabul et be acımasızsın işte…
Ey hayat;beni tanırsın sen onca yıl beraber yaşadık nede olsa…Hayatıma girmesine izin verdiğim herkes hayatımdan çıkarken hep bir şeyler götürdüler benden.Hep bir iz bıraktılar hala kanamakta olan viran yüreğimde…Bilirsin;yaptıklarımdan hiç pişmanlık duymadım…Hüzünlerimi,acılarımı da en doruğunda yaşadım,mutluluklarımıda.Ben bana gelenlere değil de,nedense hep benden gidenleri tercih ettim…Arzularım hep sınırsız oldu,hep imkansızı istedim…Ve en büyük darbeyi en güvendiğim insandan yedim.Tek darbe ve Nakavt!!!!
EY HAYAT; bana bir yaşam borçlusun.Sana sesleniyorum;TÜKENİYORUM!!!
Hayatımdan çıkardıklarıma,çıkaramadıklarıma,yüreğimde iz bırakanlara,unuttuklarıma,unutamadıklarıma,deli gibi sevdiklerime,yüreğimi kanatanlara,ölümü düşündürenlere… Kısacası hayatımda yer edinen herkese ve sana inat hala yaşadığım için EY HAYAT sana..Yürekten ve sımsıcak bir Merhaba!!!

BETÜL