Hoparlörümden inceden inceye bir müzik çarpıyor kulağıma. İnceden çarpıyor, çünkü şu an bulunduğum ortamda dilediğimce dinleme lüksüm yok. Shape of My Heart çalarken, tekrar yazma hevesimi tatmin peşine düştüm. Kalbimin şekli diye çevirebilir miyiz dilimize?
Kalbimin şekli nasıl acaba? Hani bu romantik kırmızı kalp görüntüsünden ve biyoloji derslerinin bize öğrettiği şekilden öte, gerçekte nasıl? Çünkü kalbime giren ve çıkan nice nice hikaye, insan, yaşam, duygu, paylaşım…var. Eminim her çıkışta, kalbimden bir parça götürmüş ve her girişte bir parça eklemişlerdir. Ama gidenlerin yerine değil, yeni yerlere. Değişmiş olmalı kalbimin şekli ve ben de değişmiş olmalıyım, ya da en azından öyle umuyorum, doğal akışında öyle olmalı, ama ben doğal akış içinde kendime yer bulabiliyor muyum ki? Bu başka bir yazı konusu.
Şimdi merak ettim ruhumun şeklini de, çünkü dışındaki kamuflaj aynıyken, kalbim gibi o da çok misafir karşılayıp, çok misafir yolcu etti. Çok merhaba diyip, çok evlada ile yüzleşti. Acaba kalbimin şekli ile ruhumun şekli paralel mi ilerliyor birbirlerine, yoksa birinin yok ettiği parçayı bir diğeri mi onarıyor. Her iki durumda da “Ben” de değişiyorum, gidene kal, kalana git dememe haliyle. Trafik baya yoğundu, hala da öyle aslında (-di’li geçmiş zamana ihtiyacım yokmuş meğer bu cümleyi kurarken. Başa dönüp silmeye de gerek yok.) Yordu mu bu beni? Belki biraz, ama öğretti de yaşamayı. Kalanla yüzleşmeyi, gidenle vedalaşmayı. Öğrendikçe büyüdüm, büyüdükçe alıştım, alıştıkça kendim olmaya çalıştım, belki yaklaştım…
Kalbimin şekli nasıl acaba??? Çizmek istesem çizemem, anlatmak istesem anlatamam, bilmek istesem öğrenemem…Ya Ruhumun şekli nasıl acaba??? Kendi şeklim nasıl acaba???
Bu aralar çok zor sorular sormaya başladım kendime. En azından cevabını bir solukta veremeyeceğim…Önüme şıkları bile koysam tercih yapamıyorum. Bu nedenle en sevdiğim şıktır “e)Hepsi”. Hepsi olsun, tercih yapmak zorunda kalmayayım. Basite mi kaçıyorum dersiniz? Evet, belki huzur basitliktedir, belki basitlik huzuru getirir.
Kalbim, Ruhum ve Ben…Üçü ayrı ayrı şeyler mi? Yoksa birbirlerinin ayrılmaz parçaları m? Ya da kalbim+Ruhum mu Ben’im? Her ne olursa olsun, tek tek anlamlandırmaya çalıştığım bir bütünün parçasıyım ve her ne olursa olsun değişiyorum, değiştikçe öğreniyorum, öğrendikçe büyüyorum…