Bir tohumu ekersin ve heyecanla beklersin,acaba tohum bu toprakdan çıkacakmı diye heyecan dolu yüregin her gecen gün kıpırtılarını arttırır. Sen daha ne olduğunu anlamadan topraktan bir minicik canlılık görürsün . Onu oyle esirgerek büyütmeye calışırsın .Fidan olup meyve vermesi için bu kez o kalbin kıpırdamaya devam eder heyecan hiç ama hiç tükenmez.Zaman içerisinde o fidan olması gereken olgunluğa gelir her sey cok güzeldir.Adeta bir rüyada gibidir.Her şey fevkuladedir.O heyecan hiç degişmez .Bu kez bütün bekleyişler ondan alınacak bir tek meyva içindir . İşte o an hiç sebebsiz yere meyva vermez o fidan . Bu kez cabalamalar başlar onun bu haline hastalığına care bulmak istersin ama elinden hiç bir şey gelmez . O fidan meyve vermeden solar gider.İşte o solar iken kalbinde ki kıpırtı heyecan hepsi solar gider. Birde bakarsın ki kendini adeta içine sürüklediğin o fidan senin ruhunda ki tüm heyacanı ve hevesi alır gider.

İnsan da aslında doğasında böyledir.Yüreğinde büyüktüğü sevğiyi kaybedince bir boşluga düşmüşcesine kırılır.Kırılan aslında yarınlarıdır,umutlarıdır.O büyüttüğü sevğinin ne kadar kolay bir şekilde darmadağın olduğunu görünce , kendi gözlerine bile inanamaz . Bir sebeb arar bulamaz ve bir tarafı hep kırık kalır tamiri olmayan bir yara alır .Hayata her tutunmak istediğinde bu ruh hali ile karşılaşırsın.İşte o kırık kalp ise bir yerleri tamir edemediğinden hep bir tarafı yarım kalır...