İçimin hep karanlığa gömülü olması benim suçum değil.Aydınlığa çıkamıyorum bir türlü.Ne kadar uğraşsam ne kadar çaba göstersem de bunun mümkün olmadığnı görüyorum.Ya da belki ben çıkmak istemiyorumdur kimbilir.

Ay/ın, penceremin tülleri arasındaki süzülüşünü gördükçe bir umut beliriyor .Sus/ma diyor bir yanım.Bir yanım ise sahipsiz kalmış ellerimle bağlıyor dilimi ve dahi görmeyi inkar eden gözümü.Görecek neyim kaldıki?Tümü paramparça oldu. Tıpkı zerrelerimin bir anda cam parçaları gibi etrafa saçılması anındayım.Şaşkınım.Yorgunum.Bitkin yapraklarım tek tek düşerken hücremden,her ayak sesinde bir daha eziliyorlar.Kurumuş onca hayat içinde kendimi yeşertmeye çalışmamın zor olduğunu ,fısıldıyorlar adeta kulağıma.

Mevsim sonbahar .
Mevsim sensizlik.
Mevsim yokluğunun içindeki acı hatıralarım.

Sensizlik garibesi olmuş başımla yokuş yukarı yürüyemeyecek kadar büyüdü kamburum.Ağır çok ağır adımlarım.Düşmemek için tutunuyorum ,yaşlanmış ama hala dimdik duran ağaca.Sırtımı veriyorum, kalın, kabuk tutmuş yol yol olmuş çizgilerine.Bakıyorum ağaca .Dğaç benden daha bir dertli bakıyor.Çok çetin savaşlar vermiş kâh kışın haşin rüzgârlarından.Kâh güneşin yakıcı çöl sıcağından.

Yorgunluğum hala geçmedi.Oturduğum yerden ,yere düşüp kırılmış binlerce kırık gözyaşı görüyorum.Başıboş bir dağınıklık yaşıyor yüreğim.Ellerim farkında olmadan ,kurumuş yaprakların arasından bastırıp ,tırnağamla toprağı buluşturuyorum.Kazıdıkça toprağın dokusunu hissediyorum .Hafif nemli olmasından dolayı ise ,keskin bir koku olup çekiyorum içerime derin derin.
Avuçluyorum toprağı.Sımsıkı tutup ,hayatın bana yaptığı hüzünleri ,gözyaşlarımın sebebi olarak görüyorum.Hınca hınç sıkıyorum yeniden.Parmaklarımın arasından,, fazlalıkları her sıkmamda biraz daha öksüz kalıyor avuç içim.

Acıyor bileğim artık.İçim acıyor.Ne suçu var toprağın ya da ne suçu var sararıp kopmuş onca yaprakların?Avucumu açıp elimdeki toprağa bakıyorum.Bana beni hatırlatıyor.Yalnızlığımı,çaresizliğimi,gözyaşlarımın için de kaybolmuşluğumu.İstemeden dökülüyor demlerim.Bir anda avucumdake toprağın içine düşüp yalnız değilsin,ben varım der gibi avuç içime veriyor sıcaklığını.

Sonra gözüm, biraz ilerde yıllardır kimsenin uğramadığı, boynu bükük bir bank,a kilitleniyor.Besbelli o da benim gibi yalnız ve suskun kalmış hayatın ,üzerine bindirdiği ağırlıklara.Belli ki o da can havliyle kaçmak istiyor buralardan amma velakin bazı şeyler,unutamadığı hatıraları bırakıp gidemiyor kendince.

Gök tek renk bu gece..

Yaprak tek renk...

Gözyaşım tek renk...

Hayalini kurduğum cümle anılarım yitik ,rengini alıp götürmüş rüzgâr.

Tek rengim bu gece griye çalan bir yanımla üşüyorum .Sensiz sokaklarımın ulaşılmaz kuytularında.


-Bu yazının sebebi şudur ki: Dün face duvarımda şöyle bir açıklama yaptım.Kendi çekmiş olduğunuz bir fotoğrafınızı ve yahut etkisinde kalmış olduğunuz bir resmi bana yollayın yani duvarımda paylaşın bende ona göre yazayım dedim.--Onun içindir ki günüm günüme uymayabilir:)