İnanamadım önce. Vanilyalı dondurma dişimi üşüttü herhalde o yüzden hafif bir tepki verdi dişim sandım. Ama bir de aynaya bakınca ne göreyim. Yıllar önce dolgu yaptırdığım dişim içten dışa kararmış. Tabi ben de sarardım. Yani korkudan. Dişçi korkum depreşiverdi o an. Artık dişim ağrımaz düşüncesine demir atmışım bir ara üst üste tedavilerden sonra. Ama gelin görün ki durum açık. Hemen dişçiye gitmem gerekiyor. Yoksa bu gece uyku yok. Yarın gece de. Sonra da. Allahım ne çok gece görünüyor önümde.

Aldığım kuvvetli ağrı kesicinin etkisi ne de çabuk geçti. Durum ciddi.

Canımı dişime takıcam ama canım dişime ağır gelir bu durumda. Düşüncesi bile ağrıyı arttırıyor sanki. Dişimi sıkamıyorum vesselam. Bütün diş içeren deyimleri arıyorum zihnimin odacıklarında. Diş ile ilgili bir yazı yazmanın aslında hiç zamanı değil. Yoksa zamanı mı? Dişimin ağrısı gözüme ve başımın sol tarafına baskı yaptıkça klavyeye sarılıyorum. Bahar günlerine dair bir yazı yazmayı düşünüyordum dün öğlen sıralarında. Akşam diş ağrısına toslayınca bu konunun hayatımdaki yerini gözden geçirmeye başladım ister istemez.

İlk dişçiye ne zaman gitmiştim hatırlayamıyorum ama ilk okul yıllarımda dişçi koltuğunda ağzımı bir türlü açmayınca annemden yediğim bir tokadı çok iyi hatırlıyorum. Anında açmıştım ağzımı. Gerisi karanlık. Sonraki zamanlarda da dişlerim iyice çürümeden gitmedim doktora. Öyle öyle arka dişleri ziyan etmiş olduk. Çocukluk yıllarında bir dişçi amca ile sağlam bir muhabbete giremeyince olan bizim dişlere oldu. Şimdi takma diş kullanmanın ne demek olduğunu çözmeğe uğraşıyorum. En iyi protez dişin bir çürük diş etmeyeceğini öğrenmem 50 yıla yakın vaktimi aldı yalnız.

Tam da çiğneme işlemini gerçekleştirdiğim taraftaki dişe isabet eden çürüklere rağmen kahvaltımı yapma çabam ise görülmeye değer. İnatla çayımı da içtim, ekmeğimi de iyice öğütemesem de çiğnedim. Lokmalar kocaman kocaman mideme inerken dişlerin işlevini bir kez daha düşündüm. Allahtan midede hazmetme problemim yok. Aldığım ikinci ağrı kesicinin etki etmesini bekliyorum bir yandan. Geçer az sonra. Geçmeli.

Diş doktorları da dişçi denmesinden hiç hoşlanmıyorlar. Her dişçi derken bu durum aklıma gelmesine rağmen hala dişçi demeye devam etmemin sadece bana has olmadığını düşünüyorum. Kötü bir alışkanlık işte. Dişçiye daha sıklıkla gidilirse aşılacak bir alışkanlık bu.

Tamam gideceğim. Bugün cumartesi daha doktorlar muayenehanelerine intikal etmediler. Telefon açıp randevu alacağım. Başka çare var mı? Biliyorum ki dişçi amca dişimin acımaması için en son teknikleri uygulayacak. Spray, uyuşturucu iğne vs. Ama şu korkuyu alsalar dağlarımdan. Beklemese oralarda artık. Ben de tıpış tıpış gitsem dişçi koltuğuna uzansam. Ya da biri annem gibi tuttuğu gibi dişçi koltuğuna oturtsa ve okkalı bir de tokat aşk etse suratıma. Bunu bekliyorum galiba.

Bir de bu yazı iyi geldi. Giderim artık. Herhalde, galiba, sanırsam:)