Her bahar, seni çağrıştıran erguvanların renkleri yansıyor yüreğime. Ufkuma firuze bakışlı İstanbul yerleşiyor. Martı kanatlarında sabahın serinliği üşürken seni düşünüyorum. Işıl ışıl bakışın konuğum oluyor. Hasretin depreşiyor hüzünleniyorum. Söz konusu sen olduğundan mıdır? Hüznümü seviyorum…

İstanbul dünyanın göz bebeği, sen benim. Sen orada nefes alıp verdikçe Kız Kulesi daha bir narinleşiyor. Boğaz daha mavi mavi gülümsüyor. Bakıyorum İstanbul gittikçe sana benziyor. Hem onur duyuyor ,hem hüzünleniyorum... Hüznümü seviyorum...


En çok ellerini özledim dersem gözlerin gücenmesin. Billûr bakışların hep aklımda zaten, unutamıyorum. Turnalar ,hüthütler,güvercinler diyarına selamlar yolluyorum rüzgârlarla sana ulaşıp ulaşmadığını merak ediyorum. Ya ulaşmadıysa diye kaygım. Her nefes kulaklarını çınlatıyor yüreğim. Hüzün makamına demirliyorum. Bir deniz ülkesi hayal ediyorum kumsalında boydan boya narin ayak izlerin. Sırf sana dair olduğu için hüznümü seviyorum.


Sabah güneşi şevkle çavarken doğaya, pırıl pırıl gülüşün düşüyor yâdıma. Her şey, her yer güzelleşiyor birden. Uzaklarda olsan da içimde boy veriyor güzelliğin. Gözlerim ışıyor, dudaklarıma bir tebessüm yerleşiyor. Sevinçle hüzün harmanlanıyor içimde. İşte, sırf bu yüzden seviyorum hüznümü. Çünkü tüm yollar sana çıkıyor hüzün kavşağından…
Ankara,24.05.2011 İ.K