Ağustos ayının ortalarıydı. Asfalt sıcaktan kaynıyor gibiydi. Yıldız’ın bütün bedeni terlemiş, uyuşmuş, uyumamak için kendini zorluyordu ki, telsize gelen anons, uykusunu açmaya yetmişti:

“Bütün ekiplerin dikkatine! Bütün ekiplerin dikkatine! Bakırköy’deki, Fevzi Paşa iş merkezinde soygun yapan kişiler, iki kişiyi öldürdükten sonra olay yerinden kırmızı bir araçla kaçmışlardır! Bütün ekipler Bakırköy kavşağına doğru yönelsin! Şüpheli araçları durdurun!”


Yıldız,“Aksiyon başlıyor,” dedi yanındaki mesai arkadaşı Metin’e. Metin, aracı hızla Bakırköy kavşağına doğru sürdü. Diğer ekiplerin de sirenlerini çalarak geldiğini duydular. Kavşağa gelince, uygun bir yere park edip tarife uyan araçları çevirmeye başladılar. Birkaç araçtan sonra tarife tıpatıp uyan başka bir araç karşıdan geliyordu. Yıldız, aracın önüne çıkıp durması için el kaldırdı. Aracın şoförü sağa yanaşıp durdu.

Yıldız, araca yaklaştı. Oldukça temkinliydi. “Ne olur ne olmaz, sonuçta araçtaki kişiler katil,” diye düşüyordu. Araca yaklaşınca bir kişi olduğunu gördü.“Ehliyet ve ruhsat lütfen,” dedi. Sürücü, istenilenleri hemen uzattı.
Ruhsatı inceleyen Yıldız, bir anda hortlak görmüş gibi adama baktı. Adamın o siyah saçlarından eser kalmamış, kırlaşmıştı. Gözünde güneş gözlüğü olduğu için yüzünü tam seçemiyordu. Yanılmış olabileceğini düşündü ve adamın uzattığı ehliyeti de alıp dikkatle baktı. Aynı isimdi. Ertuğrul Sağlam… “Bu, o olamaz!” diye içinden geçirirken,
emin olmak için; “Kimlik lütfen!” dedi. Adam şaşkındı, kimliğini çıkarıp uzattı. Baktığında, isim aynıydı. Ertuğrul Sağlam… Anne adına baktı. Neriman… Baba adına baktı. Ahmet… Yanılmıyordu Yıldız, bu o, adamdı… Ta çocukluğundan tanıdığı o adam…

“Sen gerçek bir katilsin. Hem de ne katil. Keşke ölmüş olsaydın. Keşke bunca yıl boşu boşuna acı çekmiş olmasaydım. Sen gerçek bir katilsin…”diye söylendi içinden. Adamın yüzüne bir şey demedi. Diyemedi. Kontrol ettiği kimliği ve ehliyeti geri uzatıp, yoluna devam etmesi için işaret etti. Kırmızı araç ağır ağır yola girerken Yıldız arkasından bakıp; bu defa “Katil!” diye seslendi…

Kırmızı arabanın sürücüsü, Ertuğrul da tanımıştı Yıldız’ı ama tanımamış gibi yapmıştı. Heyecandan direksiyona zor hâkim oluyordu. “Seni yıllarca unutmadım Yıldız… Unutamadım…”diye söylendi içinden. Sol eliyle direksiyonu tutarken, sağ eliyle gözünden gözlüğünü çıkarıp elinin tersiyle gözyaşlarını sildi.

Ertuğrul’la Yıldız’ın babaları subaydı. Ankara da subay lojmanlarında çocuklukları geçmişti. Yıldız’ın babasının tayini İstanbul’a çıkınca Yıldız’la Ertuğrul’un yolları ayrılmıştı ama Ertuğrul, Yıldız’a yakın olmak için Deniz Harp Okulu sınavına girmiş ve kazanmıştı. Tek amacı Yıldız’a yakın olmaktı.


Evine geldiğinde, yüzü bembeyazdı ve bitkin haldeydi Ertuğrul. Karısının bütün sorularını yanıtsız bırakarak oturma odasındaki divana uzandı. Yıldızla yaşadığı büyük aşkı düşündü. Ona tekrar nasıl ulaşabileceğini, nasıl kendini affettirebileceğini düşündü. En önemlisi de nasıl iletişim kuracağını... Sonunda aklına gelen fikirle şimşek gibi yerinden fırlayıp bilgisayarını açtı. Facebook’a girip eski fotoğraflarından birkaçını paylaşırken, Yıldızla beraber oldukları zamanki, denizci fotoğrafını da görüntüye koydu. Yıldız’ı facebookta arayıp bularak” Merhaba Yıldız Hanım, siz Ankara da oturmuş muydunuz?” diye bir mesaj yazıp yolladı.

Yıldız eve geldiğinde Ertuğrul’dan farklı değildi. O da üzgün ve yorgundu. Kocası, “Canım, bugün pasajı soyanları yakaladınız mı?” diye sordu. Yıldız’ın kocası soyulan pasaja yakın bir yerde emlakçilik yapıyordu. Soygun anında patlayan silah seslerini, akabinde polisin siren seslerini duymuş, pasajda soygun yapıldığını çevre esnafından öğrenmişti. “Adamlar sadece soygunla kalsalardı iyi, üstelik cana da kıymışlar. Katiller de…” diye söylendi. Yıldız, “Benden kaçar mı, yakaladım,” dedi.”Hem de kaç yıl sonra…” dedi. Kocası bir şey anlamamıştı, şaşkın şaşkın Yıldız’ın yüzüne baktı. O anda televizyon açıktı. Altyazılarda durmadan soygun haberi, kaçan ve hâlâ yakalanmayan soyguncular geçiyordu. “Nasıl yakaladınız?” diye sordu alay edercesine. Eliyle açık olan televizyonu işaret ederek, “Bak, hâlâ yakalanmadıklarını söylüyor televizyon, “dedi. Yıldız, kendini toparlamaya çalıştı. “Hı, o mu? Ya, biz de ne soygun biter, ne de katil. Ben başka bir katilden bahsediyorum,”diyerek geçiştirmeye çalıştı ama aklı hep Ertuğrul’daydı.

Akşam yemeğinden sonra bilgisayarını açınca Ertuğrul’un mesajıyla karşılaştı. Ertuğrul’un fotoğrafını görünce o yılları tekrar yaşıyormuş gibi oldu. Ertuğrul’un mesajına cevap verdi. Gecikmeden mesajın karşılığı geldi. Yıldız yazdı Ertuğrul yanıtladı, Ertuğrul yazdı, Yıldız yanıtladı. Gecenin ilerleyen vaktine kadar yazıştılar ve sonunda aşklarının en güzel anlarını yaşadıkları o, Heybeliada sahillerinde buluşmaya, geçmişi konuşmaya, karanlıkta kalmış soruların cevaplarını bulmaya karar verdiler.

Karşılaşmalarının ilk pazarı Heybeliada’ya giden vapurda buluştuklarında ikisi de çok heyecanlıydı. Sıkıca sarıldılar birbirlerine. Hiç konuşmadılar. Ellerini kenetleyip buldukları boş yere yan yana oturdular. Heybeliada’ya varıncaya dek hiç konuşmadılar. Vapurdan inip sahile doğru el ele yürüdüler. Sahilin ortasına doğru gelince Yıldız durup Ertuğrul’a döndü. Gözlerine bakarak, “Bunca yıl neredeydin Ertuğrul?” diye bağırdı. “Neden hiçbir şey demeden beni yüz üstü bırakıp gittin? Neden beni hiç aramadın? Neden şimdi geldin, neden?.. Sen gittikten sonra ne kadar acı çektiğimi, her gün bu sahile gelip yoluna baktığımı, yıllarca seni beklediğimi hiç düşünmedin mi Ertuğrul? Düşünmedin mi?..” Hıçkırarak ağlamaya başladı.

Ertuğrul, Yıldız’ın boynuna sarıldı. “Ben seni isteyerek mi bırakıp gittim sanıyorsun Yıldız’ım?.. Neler çektiğimi bilmiyorsun… Seni görebilmek için, param olmadığından vapura çok zaman kaçak biniyordum. Seninle beş dakika fazla kalabilmek için, dönüş vapurunu çok zaman kaçırıyordum. Sonra aç susuz balıkçı kayıklarında sabahlıyordum. Yorganım yıldızlar, yatağım kayık oluyordu. Soğuk gecelerde titreyerek sabahı ediyordum. Okula gitmediğim her gün sicilime yazılıyordu. Sürekli disipline gidiyor, ceza alıyordum. Sonunda okuldan atıldım…”

Biraz sakinleşip ağlamasını kesen Yıldız, Ertuğrul’un savunmasını pek inandırıcı bulmadı. Ayrılıp, ellerini beline dayadı.
“Okuldan atılman bir bahane değil Ertuğrul! Bana haber vermeliydin. Tam yirmi sekiz yıl yoluna baktım. Öldüğünü düşündüm. Çok acı çektim çok!.. Başıma gelen her felakette, sen yanımda olsan gelmezdi diye dövünüyordum. Bana haber vermeliydin! Anlıyor musun beni; ansızın ortadan kaybolmanın bir mazereti olamaz Ertuğrul, olamaz!..”
Yere çöktüğü gibi yeniden ağlamaya başladı. Yanına çöken Ertuğrul, şefkatle sarmaladı. Hemen yanına kumların üzerine attı Ertuğrul da kendini.
Bir süre konuşmadan öylece kaldılar. “Şimdi ne yapacağız Yıldız?” diye sordu Ertuğrul, mahzun. Yine ayrılan Yıldız, kumların üzerine oturdu. “Ne yapmamızı bekliyorsun Ertuğrul?.. Ben, yıllarca bir hayali sevdim. Hep geleceksin diye yoluna baktım ama sen ne yaptın?.. Giderken beni arayıp gidiyorum deme zahmetine bile katlanmadın. Son buluşmamızda tatbikata gideceğim merak etme demiştin sadece. O tatbikatta vurulduğunu düşündüm sen gelmeyince. Şimdi geçmiş karşıma ne yapacağız diye soruyorsun. Sen evine, ben evime… Anladım ki bizim sevdamız bir hayalmiş. Boşuna yola bakmakmış. Boşmuş boşşş! Anlıyor musun boşşş!..”

Ertuğrul, ”Öyle deme Yıldız,” dedi kırık sesle. Ağabeyim okuldan atıldığımı duyunca gelip beni apar topar götürdü. Seni görmek istediğimi söyledim ama bana çok kızdı. “Zaten okulu o kız yüzünden astın, atıldın, bir de onu mu göreceksin” diyerek beni zorla götürdü. Sonra sana bir mektup yazıp bildirecektim ama okuldan atıldığım için beni küçük görürsün diye cesaret edemedim… Evet,
cesaret edemedim…”

Yıldız yerden kalktı. Üzerine yapışan kumları silkeledi.
“Daha fazla birbirimizi üzmeyelim Ertuğrul, artık herkes kendi yoluna ve çocuklarına dönsün. Ait olduğumuz yere yani. Aşk diye bir şey yokmuş. Ben bunu yirmi sekiz yıl sonra anladım ama çok geç oldu…” Vapura doğru yürüdü…




Yıllar yılı bekledim, o sahilde gelmedin,
Gözlerim ufuktayken, hayal de yanımdaydın.
Gecelerde yastığım, hep ıslaktı bilmedin,
Seni hiç unutmadım, damarda kanımdaydın.



20.05.2011/Emine UYSAL