Bursa’da zaman, herkese aynı zaman değil..

Sessiz sakin akarken yatağında bazılarına, birileri ekmek arası bir mutluluk alır, verip saatleri. Sıfatı değişir insanın, ruhu öğlen güneşinde sallandırılır vermez ise yelkovan kırığı elindekileri.

Bursa’da zaman bayım; ulviyetine sarınsa da somuncu babanın, bir hayat kadını teninde derin bir yaşanmışlık çizgisi olabilir ulviyetine rağmen. Zira tenini pazarlarken ucuz bir fiyata hayat’ın kadını, ayrık otları biter gözlerinde. Ki bilmez hiç kimse gözlerinde yatan; O’nun çocukluğudur..

Ha bu arada çocuk demişken bayım; zaman çocuğu sadece büyüten midir ya da öğüten mi? Ya da.. Öldüren mi?? Bunun cevabını kim verebilir Libya’da bir çocuk oyunlarını kusarken oyunlarını ceset kılıfı o soğuk kefene?. Daha onbeşinde bembeyaz çarşafa bakirelik salar üstelik benim çocuğum! Yani zaman akarken billur su gibi şadırvanlarda, kimileri bir kaç dakika fazladan yaşamanın bedelini öder ; gençliğini sürer zaman’ın önüne. Ve işte adalet bu ya, ergin olur onbeşinde.

Bursa’da zaman herkese aynı zaman değil.

Bir mahalle pazarı sonrası hor görülmüş bilmem kaçıncı sınıf sebze arayışına giren, saçı başı dağınık ve sıcaklığı ince bir yelekten dilenen o kadın mesela.. zamandan yaşamı dilenerek ve pamukla su içerek hayatta kalabilenler. Ötekileştirdiklerimizin zaman diye bir lüksü yok. Bursa değil yalnızca, benim yurdumda zaman: iyilerin pahalı viskisi, “diğerleri”nin köpeköldüreni.

Ben zamana pek iyimser bakamıyorum bayım, bağışlayın. En önce biz çıkarırken düşlerimizi işportaya, en önce biz verirken masallarımızı bir avuç beyaza, en önce biz dayarken ağzımızı o zehir dolu torbalara, zaman kimin umrunda bayım; benim yitikliğim, hiçliğim kimin umrunda?.

Ve sıra bana geldiğinde;

Ben,

Zamana rağmen ağır aksak da olsa bir melodi oldum ve nedense notalara rağmen hep sus’tum. Sinsice gelen ölüm gibi uykumda terk edip gitti beni düşlerimin pembesi. Yaşıma rağmen çok da u/mutlu cümleler kuramıyorum bayım, bir avuç karanlığı da boşalttım gidiyorum, affınız büyük! O’na sığınıyorum.

Öteki.