-Hey kardeş ! Baksana
-Bana mı seslendiniz ?
-Evet sana seslendim
-Buyurun
-Bir şey soracağım?
-Tabii ki sor
-Sizi birine çok benzettim de
-Kime ?
-Bir zamanlar tanıdığım birine. Kanlı canlı, kıpkırmızı suratlı biri ona benzettim de…
-Ya ! Adı neydi ?
-Domates
-Eeee benim adım da domates. Ne büyük tesadüf.Ne farkım var peki ondan ?
-Seni yedikten sonra anlayabilirim ancak aranızdaki farkı
-Yok yeme ! Hiç tavsiye etmem.
-Yok ya ben beğenmedim zaten seni. Hiçbir şeye benzemiyorsun.
-İnsan oğlu kalbimi bu sözlerle çok kırdın. Bunun sebebini hiç düşündün mü acaba ?

Toprak; Ana gibi verimlidir. Durmadan üretir. Onun gibi vefalıdır da üstelik. Almadan verir, doğurur, bağışlar, sever… Bu dünyanın varoluşundan bu yana böyledir. Ne badireler atlatmıştır. Depremler, fırtınalar… Hepsini de geride bırakmıştır. Affetmiştir. İlk günkü gibi insanları evladı gibi kucaklamıştır. Küser, küslüğü saman alevi gibi söner. Tekrar sarılır evlatlarına, onları ayakta tutmaya çalışır daima, son nefesine kadar.

Çok eski zamanlarımı hatırlıyorum. Büyük nineler, benim tohumlarımı, çeyiz eşyası gibi saklarlardı. Doğal, katışıksız,masum halimle. O zamanlar o kadar mutluydum ki; şimdi sana anlatmam mümkün değil. Anlatsam da anlayamazsın zaten. Toprak ananın kollarının arasında girdiğimde, hele bir de deredeki billür gibi akan suyla birleştiğimde öyle filizler salardım ki toprağın üzerine. Güneş, tepemizde bize can verirken ben güçlenir, kollarımı, bacaklarımı özgürce salardım her bir yana.

Koyunların, ineklerin dışkılarını toprağıma döktüklerinde, iyice canlanır, gürbüzleşir, çiçeklerimden domatesler fışkırmaya başlardı. Mis gibi bir koku yayardım ortalığa. Ayşe kız kokuma dayanamaz, kıymak istemese de; hırsızlama “ Çıt “ diye koparırdı dalımdan. Yüzündeki ifadeyi görünce gurur duyardım kendimle…

Yıllar yılları kovaladı. Benim ve diğer sebze kardeşlerin orasını burasını kurcalamaya başladılar. Ben, ben değildim sanki. Kendimi tanıyamıyordum artık. Bir şeyler değişmişti hem de çok…

Kardeşlerimi arıyordum fakat bulamıyordum. Katliam olmuştu. Görünüşte domatestik fakat domates değildik. Güz sonunda kalan tohumlarımızla, ertesi yıl yeniden dünyaya gelirken, birden bire kısırlaşmıştık sanki. Her şey sadece görünüşte güzeldi.

Her şeyi olduğu gibi bizim hayatımızı da çalmışlardı. İşte benim hikayem bu. Söyle şimdi suç kimde ? Ben de mi ? Yoksa siz insan oğlunda mı ?

………….





NERMİN KAÇAR BOLU 30.04.2011