Bir sima belirdi.

Teninde ki hafif bugdayımsı ,rengine bal karışmış gibiydi.

Güneş ışıkları vurdukça ,karası en kara gözlerine.Kirpiğini sıkıca kırpıştırıyordu .

İlk başta anlam veremediğim bakışları ,sonradan ilgimi yavaş yavaş çekmeye ,beni kendine doğru sürüklemeye başlamıştı.
Farklıydı.
Çarpıcı iç gıcıklayıcı bir kokusu vardı.
Bazen ihtişamlı ,heybetinden ürkersem bile ,yine de kendimi onun gölgesinde yürümekten alıkoyamadım.Huzur veren bir yanı vardı.Hissettiğim.
Kocaman ,dağlar gibiydi.Mert ,sözüne sadık,Adam gibi adam.

İlerleyen günlerde.Kendime şunu sordum ."Neden onu düşünüyorum".Gittiğim yer yerde benle beraber yürümek, benle beraber nefes almak zorundamı?Bunu ona yapmaya ne hakkım vardı.
Sağımda, solumda, yanımda ,yöremde uykumda hatta ,döşeğimde .
Ne işi vardı?

Halbu ki çok yoğun çalışır bana fazla zaman ayıramazdı.İyi de neden her saniye dolaşır damarlarımda.Neden onsuz ,düşüncesiz bir an geçiremem.İçtiğim suyun tası o.Soluduğum havanın içime giren nefes o.

Yürüdüğüm ,gezindiğim hatta ve hattası koştuğum yol o.

Devamında ise.Anladım ki.Sağır değilmiş gülüşlerim.Ahraz olan kendi içimdeki benliğimmiş.Kör olan gözlerimmiş meğerse.Sevmeye hattası aşık olmaya korkan benin içine ,kırılmış camlardan sızan bir ışık oluvermiş zamanla.

Ben gölgemde tüttürürken cigaramı ,o çoktan çekmiş içine üflediğim dumanı..

Mavi bir masal anlattım ona.İçinde kendi kırık ,dökük kızıllarıma ,mahkum edercesine ahraz kaldı bana.

Sonra beyaza boyadım kendimi.Saf ve naif dokunuşlu sevdiceği oldum.Yeşil gözlerime bakan ,siyahlıklarıyla sade ve sade ona soyundum.Aşkla, belkide ızdırabın fazlasını çekerek.

Sonrasında ,dar geldi dünya bana.Sıkıldım ,içimin gölüne doldurduğum yaşlardan.Halbuki en zor anımda en sıcak halleriyle onlardı beni teskin eden ağrı kesicilerim.

Hasret bitip tükenmeden ve dahi hızla yanan saman alevi gibi insanı tarumar edip başka biçimlere sokan o gönlün kimsenin görmediği yangın köşesi.

Başlı başına aşktı soluduğumuz .Başlı başına işkenceydi .Benliğimize çektirdiğimiz.

Kırıp gelmişti zincirleri.Bir gel demem yetmişti.Bir gel demem!

Çıkıp gelmişti dağın ta en alt dibinden.Uzaklığı binlerce fersah olan .İnce damarlı su gözlerindeki nöbetlerini unutup ,gelmişti içten içe yangınlığıyla.
Sabır denen erdem aldı, yanına bizi.Sabret dedi ..Ya gönül sabret.İncileri çıkarıp, elmaslar takacaksın al beyazı boynuna.
Sustu adam, sustu kadın.

Hüzündü yalnızlık .Hüzündü ..Öyle kolay değildi .Gönlündeki adama ,tan yeri gibi akılda kalan yanını ,mıh gibi çıkarmak.Zor işti vesselam.

Esir olmuş iki yürek.Aşk kokan ten.Ten kokan toprak ,yastığa baş eğmiş iki sevdalı çiçek.

Esirdi kadın .Tutulmuş kalakalmıştı.Tüm mahcubiyetinde al al olan yanaklarına düşen ateşi ,peçesiyle örtmeye çalışırken ,yanıyor titriyordu elleri.Ha görünmez kalın bir duvar ha ölüme sarılırcasına kaçmak .
Biliyor, hissediyor ,yaşıyordu kadın (adam).İçinde bitip tükenmeyecek bir volkan harlandıkça harlanıyor ,zayi olmuş bedeni içten içe kemiriyordu.Zevk alıyordu besbelli.Yaşadığından!