İnsan bir kitaptan bu kadar etkilenirmi hiç.?

İlk sayfasından itibaren beni esir aldı resmen.

Bu kitabın her satırını dikkatlice okuyorum..
Beni götürdüğü ve aklıma bıraktığı izleri anlatmamın imkanı yok..

Kendimi orda ki kadının yerine koydum bile nasıl olduğunu anlayamadan..

Onun gibi uyumaya onun gibi yürümeye başladım..

Kafamda düşündüklerimi artık dilimde söylemeye ve sürekli tekrar etmeye başladım..

Hiç birşey gizli değil..Bazen otururken bazen tv izlerken.Radyo dinlerken.Şarkı söylerken.

Kitap ilerledikçe artık iş farklı bir boyut kazanıyor..Bu sesli konuşmayı arkadaşlarımla olduğumuz zamanlara yaymaya çalıştım .Acaba tepkileri ne olacak ve bana davranışları değişip değişmeyecekmi.?

Ve bunu gündeme getirdim .Herkes güzel güzel konuşurken ben birden "sizler hepiniz birer aptalsınız.dedim
Bir an ne olduğunu anlayamadılar .Ben ise ikinci defa" Evet yanlış duymadınız, hepiniz birer aptalsınız dedim duymadınız mı?.

O an bakışların bana nasıl baktığını görmekti amacım.Acaba birbirlerine bakıp bir şeyler fısıldayacaklarmıydı?

"Canım neyin var "dediler yanıma gelip.Böyle bir tepki olmamalıydı.
Bunu beklemiyordum.Şaşırmıştım üstelik.Ben üzermiydim hiç arkadaşlarımı,kırarmıydım ilk kez böyle bir şey yapmıştım belki de ondan şaşırdılar diye düşündüm.

Biraz oturup sakinleşmemi istediler halbuki ben zaten sakindim.
Sadece o an ki tavırlarını anlamamıştım.
Kitapta ki kadına herkes farklı bir gözle bakıyor.Onu yanlarına bile yaklaştırmıyordu arkadaşları.

Bende yapmalıydım en azından bir seferde olsa bunu yaptığımı görmeli insanların benim yüzüme bakıp deli demeleri ve arkamdan beni çekiştirmelerini istedim..

Yine bir gün arkadaşımın düğününe hazırlanıyoruz..Çok şık bir restorantta yemek veriyorlar.

Ben her zaman ki şık halimi kenara bırakmış,basit bir cin ve sıradan bir gömlek giymiştim üzerime..
Saçlarımada hiç özen göstermedim tepeden bir at kuyruğu yaptım..

Tek farklı olan şey siyah bir far ve kalem ile gözlerimi herkesin dikkatini çekecek şekilde siyaha boyamak oldu.

Restoranta ilk adım attığım zaman acaba insanlar bana bakacaklar mı? Sorusu kafamda turlamaya başladı.

Dikkatlerini çekecekmiyim? Gözlerinden ne konuştuklarını okuyabilirmiyim soruları hızlıca geçti.

Gidip en dipteki boş masaya oturdum.Arkadaşlarım gruplaşmış bana bakıp konuşuyorlardı.İşte olmuştu istediğim.
Başarmıştım en sonunda.Yanıma gelmeye cesaret edemediler bir süre..

Çünkü hiç sigara içmediğim halde çantamdan üç dört kutu sigarayı açmış daha biri bitmeden söndürüp bir başkasını yakıyor bacaklarımı hızlı hızlı sallıyordum.

Bu hiç alışıldık bir durum değildi.
Ara ara çalan telefonuma sinirlenmiş gibi yapıp küfürler saydırıyordum.


Farklı bir gün geçirmenin ve kitapta ki o kadına benzediğimin farkına varmıştım.

Kitabın 73. sayfasına geldiğimde beni farklı bir olay bekliyordu.

En sevdiğini üzmek!

En sevdiğim sevgilimdi onu üzmekmi? Ben ise onu üzmemek için elimden geleni yapıyordum.

Bunu yapmak istemiyordum.Göynünü kırmak benim yapacağım bişey olamazdı.

Ama içim içimide yiyordu.Beni anlar diye düşünüyordum .İnanmaz yaptıklarıma diye.

Ara ara kıskançlık tripleri atıp kızıyor kendimden uzaklaştırmaya çalışıyor üstelik yolladığı msjlarada geç cevap veriyordum.

Bunda başarılı olmuştum..Beni kıskanıyordu.Demekki seviyordu..Tabi benim kadar değil.

Kitabın sayfalarında ilerledikçe ,kadının sevgilisiyle arası açılıyordu.Bu beni epey ürpertti.

Bu kadar ileri gidemezdim.Nasıl yapardım..Ama bu kadın beni esir almıştı.Onu karşıma örnek niyetine koymuş ne derse yapıyordum.

Çok sevdiğim sevgilim ve ona çektiriceğim bir acı olmalı diye düşündüm.Ama aklıma hiç birşey gelmiyordu.

Bir gün Facede konuşurken içimin içimi yemesine rağmen gözyaşları arasında ona ,onu sileceğimi söyledim.

Güldü ihtimal vermedi tabiki hiç böyle bir şey yaparmıyım.Kıyarmıyım canıma.

Ama yapmalıydım .Bana karşı ne hissedecek? Sevgisi aşkı devammı edecek?
Nefretmi edecek yoksa sitemmi.?


O an ben değildim onu silen.Başka bir eldi.Beni ele geçirmiş.Benliğimin içinde bana hükmediyordu.

Buna engel olamıyordum..Olamadımda zaten.Silinip gitti.Yoktu.Ben benden gitmiştim.Canım kanım kesildi .Nefesim durdu.Soluyamıyordum.

Olduğum yerde kalmıştım.Ağlamaklı olan gözlerim acıdan gark olmuştu..İçimle beraber yanmaya başladı.

Ne olmuştu.Birisi bana efsun yapmıştı .

Msj yazdı.Üzgündü.Ben ise ondan beter üzgündüm.Ağlıyordum.Telefonumu aradı.Açamadım .Açtığım zaman ne diyeceğimi bilmiyordum.O el hemen teli meşgule aldı sonrasında ise kapattı.

Bitmiştim ben ,neler olmuştu böyle .Sabaha kadar gözüme uyku girmedi.

Yağan yağmurun balkona düşmesi ve ayaz oluşuna aldırmadan öylece karanlıkta oturdum.

Buz tutmuştu iliklerim.Böyle bir şeyi nasıl yapmıştım.Onun onuruyla oynamış kalbini paramparça etmiştim.

Gözümde uykunun u,su yok.Yazdığı msj ve gülüşü karşımda .

Nasıl yapmıştım bunu gülüme.Nasıl.?

Benim için hayat başka bir boyut kazanmaya başladı.Sabah ezanında kendime geldiğim zaman msj yazdım.

Ve sonra ki saatlerdede..Ama bana geri dönmedi.

Sonra telefonunu hep çaldırdım ben çaldırdıkça meşgule attı ,kapattı yada açmadı.

Bunun adı daha bir farklıydı .Bunu idrak etmeye başladığım zaman kendimde bile yeni yeni keşfettiğim durumlar ortaya çıkmaya başladı.

Sevmek lafı çok hafif kalıyordu.Aşıktım hemde sırılsıklam ölesiye.

Ağlamalarımın haddi hesabı yoktu.Elimde olmadan boşalıyordu demlerim...

Ağlamak ve onun sessizliğinde yorgunum hala.